"O erotismo necesita o amparo da solidariedade social"

Interesante frase, dentro dun artigo publicado hai uns días por Manuel Fernández Blanco, psicanalista da Coruña e secretario da Asociación Mundial de Psicanálise.

Reproduzo a seguir o seu texto, traducido directamente pola aplicación web que para iso ten La Voz de Galicia, mais introducíndolle despois as correccións precisas. Os salientados en negra son meus:

EROTISMO E NEOPURITANISMO

Na época do destape, as fotos de espidos e escenas eróticas tiñan que burlar a censura franquista. O espido de Marisol, portada de Interviú o 2 de setembro de 1976, está na memoria colectiva dunha xeración, como o peito de Susana Estrada cando recibía o premio ao personaxe máis popular de 1978 de mans de Enrique Tierno Galván. Entón, non era infrecuente que a exhibición erótica aparecese relacionada coa loita pola liberdade de expresión.

Onte, como hoxe, as fotos eróticas parecen necesitar unha boa causa. Case ninguén admite que a causa principal é causar o desexo, como tan ben suxería Ventura Pérez Mariño nestas mesmas páxinas. O debate mediático suscitado pola publicación de calendarios eróticos con fins benéficos (como o das azafatas de Ryanair ou o protagonizado polos colaboradores do programa de Ana Rosa Quintana) son exemplos de como o erotismo necesita o amparo da solidariedade social. Esta necesidade de xustificación acentuouse na actualidade, xa que a sociedade da permisividade é, ao mesmo tempo, o censor máis implacábel e feroz. Non é un censor localizábel, é a censura incorpórea que exerce a chamada opinión pública no seu conxunto.

O debate suscitado pola publicación destes calendarios só se explica por un efecto de retorno, na sociedade da permisividade, dunha nova modalidade da represión e a hipocrisía sexual. Aínda que este neopuritanismo está presente en todos os ámbitos da vida social, non é infrecuente atopar os novos inquisidores na esquerda.

De modo intelixente, púxose á beira destes calendarios do destape, o calendario, non oficial, do Vaticano con fotos de curas e seminaristas novos e moi guapos. O Calendario Romano, que se edita desde hai varios anos seguindo este modelo, xustifícase como guía turística para os visitantes do Vaticano, aínda que a súa carga erótica é innegábel. O seu erotismo non se deriva precisamente do destape (todos visten de sotana) senón da unión de beleza e prohibición, xa que estes curas tan guapos só poderían alcanzarse como obxecto erótico mediante unha transgresión. É un bo exemplo de como o auténtico obxecto do desexo sempre ten algo de inaccesíbel e nunca aparece en coiros.