A parella Del Martin e Phyllis Lyon son un dos grandes iconos lésbicos, pola súa loita pública e continuada desde os anos 50 pola igualdade de dereitos independentemente da opción sexual, especialmente no que afecta ás mulleres.
Souben delas a través dunha das súas tentativas frustradas por casar, hai xa varios anos, e que tivera bastante eco mediático. Rompía os esquemas ver a dúas velliñas nesa batalla. Pola idade, por seren mulleres, porque tiñan detrás un historial de activismo mesmo nas épocas máis escuras, porque levaban xuntas catro décadas...
Antonte morreu Del Martin, dous meses despois de conseguiren o seu ansiado obxectivo de casaren.
Grazas polo exemplo de perseveranza, loita e orgullo.
Nese puntiño vermello nacín eu, hai case 30 anos (faltan 13 horas cando escribo isto). Deume por nacer ás 3 da mañá, en plenas festas da parroquia.
Esta semana que agora comeza é de moitas mudanzas, non só polo aniversario, senón tamén noutras acepcións do termo.
Aínda que toda mudanza ten algo de saudoso, combatamos a nostalxia.
"No tempo em que festejavam o dia dos meus anos, /eu era feliz e ninguém estava morto", escribiu Álvaro de Campos - Pessoa. Contradigámolo. Deixemos ese pretérito. Non estamos mortos.
Neste artigo Miguel Anxo Murado di, tan ben como el o sabe expresar, algo no cal levo matinando a respecto do tratamento informativo da traxedia de Barajas. Tamén para isto sería necesario un código ético. E que se respeitase.
Contar a traxedia, Miguel-Anxo Murado
Esa enorme tristeza que se debruzou de repente sobre o mundo cando caeu o avión de Barajas volveu demostrar que os xornalistas non sabemos tratar a dor. O xornalismo escrito aínda permite un mínimo de tempo para reflectir no que se di e como se di, e mesmo se ás veces hai redaccións desafortunadas, os xornais, polo xeral, van librando.
Pero a radio e a televisión, que son un xornalismo permanentemente empurrado polas présas, convértense nestes casos nunha sucesión de desconsideracións, de faltas de tacto, de crueldades innecesarias, de inhumanidade gratuíta.
Falo da reporteira que dicía que se ían pedir mostras do «DNI» dos familiares para comprobar as identidades dos corpos. Falo da insistencia en referirse a ese corpos como «cadáveres», a expresión menos humana de todas cantas hai para falar dunha vítima, un falecido, un defunto.
Falo do acoso dos micrófonos a familiares para preguntarlles como se sentían, unha pregunta tan banal como cruel. «Están traendo os cadáveres aquí porque hai unha inmensa neveira na que caben todos e así non se descompoñen», dicía un locutor; «vin un ferido tan queimado que pensei que era un negro, pero era un branco», dicía outra; «as caixas negras do avión, que todos coñecemos polas películas de Hollywood», comentaban desde o estudio, sorrindo. Non se trata de adoptar un xesto compunxido nin de ocultar información, senón de pensar un pouco no que se di.
A televisión e radio presumen do directo como se fose o seu grande tesouro, cando é a peor das servidumes. Cando se fai mal, o directo convértese nunha tortuosa sucesión de reporteiros que se quedan en branco ou din o primeiro que se lles pasa pola cabeza, utilizan verbos estraños ou van ás apalpadelas intentando saír como poden dunha frase subordinada na que se meteron como quen se perde nun xardín.
Polo xeral non importa moito, só é incómodo. Pero cando do que se fala é dunha cousa tan sensible como a morte brutal de familias enteiras, convértese en grotesco o que xa de por si é abondo tráxico.
É certo que é difícil enfrontarse á dor, mesmo á dos demais. Por iso a sociedade inventou lugares comúns («acompáñote no sentimento») para permitir mostrar solidariedade sen meter a pata. O xornalismo ten que aprender dese vello tacto popular e comprender que a dor é unha substancia que hai que manexar con coidado, porque queima coma o lume e é fráxil coma o cristal.
Cada vez falta menos para a conta atrás definitiva.
É sabido que os 30 son os novos 20, o cal é máis un motivo para festexalos. Aínda que sexa á forza do autoengano.
Como ben dixo nalgunha ocasión Bibi Andersen, e eu non canso de repetir, só hai dúas opcións: facer anos ou non facelos (e ao dicer isto último cómpre facer algún xesto mortuorio, como pasar o índice polo pescozo como se fose un coitelo). Así que sempre hai que escoller facer anos, aínda que sexa para dar inicio a unha nova década.
Ao final (cito ao Roi), máis traumático para todos foi pasarmos dos 9 aos 10 anos. Daquela, tivemos que asumir que nunca máis na vida volveriamos ter unha única cifra!
A crise dos 30, porén, como sabedes todas as persoas que me tedes que aturar habitualmente, realmente existe.
Dentro da crise está que a un lle dea por facer un algo de inventario da vida e, como non, sempre se é algo inconformista. Por iso me dedico esta canción, importante na miña banda sonora:
Y Mariana
Siempre hay quien quisiera ser distinto: nadie está conforme con lo que le tocó. El de edad quisiera ser un niño y el rapaz se raspa sus pelusas en flor. Los que tienen nada quieren algo, los que tienen algo quieren todavía más. Para pretender el mundo es largo, para conformarse se ha inventado el jamás.
Un señor quisiera ser mujer y una chica quiere ser señor. Hasta Dios sueña que es un poder. Y Mariana quiere ser canción.
La tolerancia es la pasión de los inquisidores. El buen ladrón quisiera no tener que robar. Le deben al silencio la voz los ruiseñores. La eternidad no es más que un truco para continuar. La libertad sólo es visible para quien la labra y en lo prohibido brilla, astuta, la tentación. Nacer a veces mata y ser feliz desgarra. ¿A quién acusaremos cuando triunfe el amor?
Un señor quisiera ser mujer y una chica quiere ser señor. Hasta Dios sueña que es un poder. Y Mariana quiere ser canción.
Hai moitas razóns para admirar a Evo Morales e apoiar o proxecto político que el encabeza. A creación de tres universidades que ministrarán as súas aulas en aimara, quechua e guaraní, son máis unha.
A parella Del Martin e Phyllis Lyon son un dos grandes iconos lésbicos, pola súa loita pública e continuada desde os anos 50 pola igualdade de dereitos independentemente da opción sexual, especialmente no que afecta ás mulleres.
