A pesar deste tempiño

Desde agora, agardo desconectar un pouquichiño o resto do finde, así que acudo a un dos meus grupos escapistas favoritos, La Casa Azul. Resulta que aínda non puxera neste blogue o vídeo dunha das súas grandes cancións: "El sol no brillará nunca más". Corríxoo xa mesmo. A pesar deste tempiño, lucirán de novo os días soleadiños.



Aquí unha versión en directo. Se irdes a un concerto, preparade a coreografía:

Presentación de Vencello

Hoxe, 27 de novembro, ás 20 h na Libraría Couceiro de Santiago de Compostela, preséntase este libriño elaborado por un equipo de profesores que imparte aulas de galego en institutos de Cataluña.

Convidad@s ficades!

Mañá, paro xeral nos institutos

Os estudantes paran as aulas para pararen as agresións contra o galego.

E ti apareces

Hai un par de anos, nun día especial en que axendara saldar en parte unha conta moi antiga, erguérame cantaruxando esta canción. Cando voltei da miña estraña e íntima misión, un músico do metro facía que se escoitasen eses mesmos acordes e letras ben lonxe nos túneles da estación.

Como nun filme. Unha coincidencia que parecía mística para acentuar que ese non era un día calquera.



"Mariposas", Silvio Rodríguez

Hoy viene a ser como la cuarta vez que espero
desde que sé que no vendrás más nunca.
He vuelto a ser aquel cantar del aguacero
que hizo casi legal su abrazo en tu cintura.
Y tú apareces en mi ventana,
suave y pequeña, con alas blancas.
Yo ni respiro para que duermas
y no te vayas.

Qué maneras más curiosas
de recordar tiene uno.
Qué maneras más curiosas.
Hoy recuerdo mariposas
que ayer sólo fueron humo.
Mariposas, mariposas,
que emergieron de lo oscuro.
Bailarinas silenciosas.

Tu tiempo es ahora una mariposa.
Navecita blanca, delgada, nerviosa.
Siglos atrás inundaron un segundo
debajo del cielo, encima del mundo.

Así eras tú en aquellas tardes divertidas.
Así eras tú de furibunda compañera.
Eras como esos días en que es la vida
y todo lo que tocas se hace primavera.
¡Ay mariposa!, tú eres el alma
de los guerreros que aman y cantan
y eres el nuevo ser que se asoma
por mi garganta.

Qué maneras más curiosas
de recordar tiene uno.
Qué maneras más curiosas.
Hoy recuerdo mariposas
que ayer sólo fueron humo.
Mariposas, mariposas,
que emergieron de lo oscuro.
Bailarinas silenciosas.

Tu tiempo es ahora una mariposa.
Navecita blanca, delgada, nerviosa.
Siglos atrás inundaron un segundo
debajo del cielo, encima del mundo.

Cómpre rompermos coa farsa

Anunciábano onte e hoxe sae o meu primeiro artigo dentro da nova sección "Por navegar ao desvío", que ocupará a páxina 6 do Galicia Hoxe cada segunda feira, acompañado dunha ilustración do artista Estévez.

Comezo falando de lingua, cuxa temática abordarei de cote, porén tamén tratarei tocar outros temas.

As suxestións e as críticas serán ben recibidas!

A vixiante da piscina

O milagre que decantou a santificación da Madre Maravillas de Jesús foi que un neno que parecía que ía morrer cando caeu á piscina, finalmente non faleceu porque os pais lle rezaron á futura santa. Alégrome pola crianza e pola familia.

Eu estudei nun colexio de monxas e lembro que me daban "estampitas" para rezarlle á Madre Maravillas, cun enderezo e penso que un teléfono, para comunicar o posíbel milagre. Tamén mas daban para facer o propio coa Madre Isabel Larrañaga, fundadora da miña rede de colexios, mais acho que non conseguiu até o momento ningún resultado (e non penso procuralo en google; tenme bastante sen coidado).

Hai unha interesante competición entre algunhas congregacións para lograren subir antes aos altares aos das súas filas. A organización das campañas electorais é fundamental para conseguilo. Fan unha curiosa interpretación daquilo de que "a Deus o que é de Deus e ao César o que é do César".

Madre Maravillas de Jesús

"Déjate mandar. Déjate sujetar y despreciar. Y serás perfecta." Esta sentenza masoquista é unha das recomendacións da Madre Maravillas de Jesús, a quen José Bono quería homenaxear no Congreso dos Deputados.

A humillación voluntaria das mulleres foi o centro da predicación desta persoa, beatificada por Xoán Paulo II, para vergoña de calquera verdadeiro espírito cristián.

Alguén me pode dicir que diferenza hai entre iso e o burka ou o veo "voluntario"?

Bye, bye, julái!

Aínda que a infancia non sexa ningún paraíso, a noticia de que vai fechar a Teleindiscreta tráeme moitos recordos de cando era pequerrecho. A saudade está aí a pesar de que, realmente, para que mentir, eu non sabía nin tan sequera que esa revista se seguía vendendo a día de hoxe.

Que pracer inmenso cando, tendo seis anos, me compraban a revista e miraba e remiraba os pósters e as pegatas de V, moitos dos cales aínda gardo nalgún caixón!

Como dirían as Supertacañonas nunha das etapas do "Un, dos, tres" ao que tamén lle daba tanto espazo a revista: "¡Bye, bye, julái!"

Azzurro

Di /nena_alvisima que parece "o típico rústico que bebe auga do pozo", mais a min paréceme que soporta moooooi ben a pasaxe do tempo. Aí vai Adriano Celentano, con "Azzurro", que M-p-d-m está a pór de moda en toda a faixa atlántica galega:



Se queredes ver algunhas das coreografías máis patéticas que vos poidades botar á cara e, de paso, rir un pouco, podedes reparar nestoutro vídeo:

Folga estudantil o 26 de novembro

Desde este blog, apóiase a folga convocada para o 26 de novembro nos institutos do país.

Paremos as agresións contra o galego!

Libertad para escoger la lengua...

Recoméndovos a difusión deste vídeo onde se desenmascara con humor o cinismo destes grupos que din defender o "bilingüismo" e a "libertad para escoger la lengua"...

MLL
Enviado por seioque

Plas, plas, plas, plas!