Iria Taibo

Polo meu cargo na Mesa pola Normalización Lingüística tócame aparecer como o rostro da entidade, para o bo e para o mao. Iso pode facer ver que só eu ou outros compañeiros que nos situamos diante dos focos somos os que tiramos do carro desta que é hoxe, malia todas as súas moitas limitacións, a maior asociación cultural de Galiza.

Mais A Mesa é, loxicamente, un proxecto colectivo. Sen os case 3.500 afiliados e afiliadas, sen a xente que apoia as diferentes campañas, sen as persoas que participan nas reunións, que tiran das actividades das zonas e tantos etcéteras; sen toda esa xente, nin A Mesa existiría nin funcionaría.

Porén, como prima inter pares, hai unha compañeira que debe ser recoñecida dun xeito especial polo seu importantísimo traballo na asociación nos últimos anos, aínda que sempre o faga desde a imprescindíbel sala de máquinas. Sen esta muller, moitos adiantos de xestión e actividade non serían posíbeis nesta organización tan necesitada de coordinación ao se tornar cada vez máis complexa. Ela é Iria Taibo. Quero aplaudila nesta primeira entrada do ano e de paso sumarme aos parabéns porque onte estivo de aniversario.