Eran maricóns

Estou moi indignado coa absolución por parte dun xurado popular ao homicida confeso de dous gais en Vigo. O veredito libra de responsabilidade (esta palabra é importante: responsabilidade) a alguén que recoñece que matou a dous rapaces con 57 puñaladas e despois queimou o piso e os corpos para eliminar pegadas. Todas as probas e a propia confesión do acusado así o sinalan. Si será condenado por prender lume á vivenda, mais sae totalmente sen castigo por acabar coa vida de dúas persoas.

Os motivos da absolución, que só estiveron presentes na declaración do imputado, son que este tivo medo de que o violasen e que antes de ensañarse coas vítimas tomou grandes cantidades de alcol e drogas. Ambos os eximentes son, do meu punto de vista, unha inmensa atrocidade que crean inseguranza social e indefensión.

Sobre o primeiro hai unha longa listaxe de tristes sentenzas en diversas partes do planeta nas cales se defende a violencia polo denominado "pánico homosexual", segundo o cal unha insinuación sexual por parte dun gai (ou unha lésbica ou un travestí ou un transexual...) xustifica calquera agresión. Calquera.

A respecto do segundo motivo para non condenalo por asasinato ou homicidio, teremos que preguntarnos se doravante se van despenalizar os crimes se quen os cometer toma previamente suficiente alcol e drogas para ser non-responsábel dos propios actos.

Agardo que na apelación se mude a sentenza e que as instancias xudiciais superiores dean un forte correctivo aos vergoñentos erros manifestados no proceso.

O pánico homosexual

A respecto deste suceso, propóñovos a lectura dunhas liñas de Eve Kosofsky Sedgwick sobre o concepto do "pánico homosexual":

(...) o "pánico homosexual" [é] unha estratexia que se usa comunmente para impedir a condena ou para reducir as sentenzas dos agresores de gais (...). Xudicialmente, a defensa do "pánico homosexual" dunha persoa (normalmente dun home) acusada de violencia contra persoas gais implica que diminúe a súa responsabilidade no delito por unha condición psicolóxica patolóxica, quizais provocada por unha insinuación sexual non desexada do home a quen despois atacou. Ademais de se basear en suposicións inxustificadas de que todos os homes gais poden ser cribelmente acusados de faceren insinuacións sexuais a estraños e, aínda peor, que a violencia, a miúdo até o punto do homicidio, sexa unha resposta lexítima a calquera insinuación sexual, tanto se for grata como se non o for, a defensa do "pánico homosexual" tamén se basea na suposición falsamente individualizante e patoloxizante de que o odio cara aos homosexuais é un fenómeno tan persoal e atípico nesta cultura como para ser clasificábel como unha doenza que diminúe a responsabilidade nun delito. O que realmente parece demostrar a aceptación xeneralizada desta defensa, polo contrario, é que o odio aos homosexuais é aínda máis público, máis típico e, por tanto, máis difícil de contrarrestar que o odio cara a outros grupos desfavorecidos. O "pánico racial" ou o "pánico de xénero", por exemplo, non son aceptados como defensa para a violencia contra a xente de cor ou das mulleres; no que di respecto ao "pánico heterosexual", David Wertheimer, director executivo do programa contra a violencia gai e lésbica da cidade de Nova York, observa: "se todas as mulleres heterosexuais que foron obxecto dunha insinuación sexual dun home tivesen o dereito a asasinalo, as rúas desta cidade estarían cheas de cadáveres de homes heterosexuais". Un avogado da organización National Gay Rights Advocates pon de manifesto o contraste que hai co trato legal que se dá a outros delitos relacionados cos prexuízos: "Non hai ningunha xustificación obxectiva ou legal para o uso desta defensa [o pánico homosexual]. Do mesmo xeito que a nosa sociedade non permite que un acusado utilice prexuízos baseados na raza ou o xénero como escusa para os seus actos violentos, a homofobia do acusado non é defensa algunha para un delito violento. Así, pois, gran parte da responsabilidade da defensa do "pánico homosexual" parece sinxelamente provir da súa capacidade para permitir e "situar", mediante a patoloxización, a representación dun prexuízo socialmente aprobado contra unha minoría estigmatizada, particularmente humillada entre outras moitas. (...) O motivo polo cal esta defensa toma o nome da clasificación psiquiátrica "pánico homosexual" (...) é que se refire á suposta incerteza do agresor sobre a súa propia identidade sexual (...). (...) A eficacia do pretexto depende da súa forza universalizadora, de se, como di Wertheimer, pode "crear un clima no cal os membros do xurado sexan capaces de se identificaren co agresor, pensando: 'Meu deus, quizais eu reaccionaría do mesmo xeito'".

(Tradución miña de fragmentos das páxinas 31-33 do libro Epistemoloxía do armario, de Eve Kosofsky Sedgwick, a partir da versión ao castelán realizada por Teresa Bladé Costa para Ediciones de la Tempestad.)

[Na fotografía, Matthew Shepard, rapaz asasinado nos Estados Unidos en 1998 por ser gai. Os imputados tamén tentaron utilizar a estratexia defensiva do "pánico homosexual" como atenuante, responsabilizando a vítima por querer manter relacións sexuais con eles, mais a xustiza desestimou tal argumentación. O seu caso supuxo un pequeno punto de inflexión no tratamento destas agresións non só a nivel xurídico, senón tamén mediático e social.]