A Alberto Núñez Feijóo e a súa 'paixón' por Castelao

Tras os quilos de lixo e provocación que saíron por boca do actual presidente da Xunta en relación con Castelao, faise moi necesario recuperarmos este poema de Celso Emilio Ferreiro:

Olla meu irmáu honrado
o que acontez con Daniel:
os que o tiñan desterrado
agora falan ben del.

O palurdo de alma lerda,
o tendeiro desertor,
o vinculeiro de merda
disfrazado de señor.

O lurdo carca refrito,
o monifate de entroido,
o aprendiz de señorito,
marqués de quero e non poido.

O devoto de onanismo,
o feligrés de pesebre,
o tolleito de cinismo
o que dá gato por lebre.

O rateiro de peirao,
o refugallo incivil,
válense de Castelao
pra esconder a caste vil.

Escoita puto nefando,
criado na servidume
non pasará o contrabando
dise teu noxento estrume.

Grotesco escriba sandeu,
inxertado nun raposo,
Castelao nunca foi teu
porque Castelao é noso.

I anque a ti che importa un pito,
sabrás que é cousa sabida,
que estás incurso en delito
de apropiación indebida.

Velaquí a versión cantada por Miro Casabella:

Dialéctica construtiva

Interesante e recomendábel artigo publicado por Francisco Rodríguez en GzNación:

Dialéctica construtiva

Existe, en todos os sectores sociais favorábeis á lingua galega, coincidencia en que a política lingüística do PP é estratéxica e pretende a súa acelerada eliminación. Estamos, pois, perante unha conxuntura preocupante, que merece a máis ampla, perseverante e articulada resposta social e política. Moita xente está a descubrir, a maiores, que esta actitude é correlativa á opción recentralizadora, á parálise no avance do autogoberno, á submisión aos ditados de estratexias, en todos os ámbitos, deseñadas desde Madrid. Por primeira vez, de forma socialmente incisiva, as relacións entre lingua e política aparecen tan transparentes que obrigan a cavilar en cuestións até o de agora nebulosas ou simplemente soterradas. O conflito aboia como consciente e obriga a definicións, o que non deixa de ter tamén un aspecto positivo. É máis que probábel que, alén do dano que o Goberno PP estea a facer á convivencia lingüística e á causa da normalización do noso idioma, se estea a producir tamén unha reacción social que alarga a súa base confesional tradicional perante tan descomunal, cínica e destrutiva saña.

Neste panorama resulta pouco construtivo que, no canto de incidir na contribución a fortalecer o movemento de oposición prática a esta política, haxa quen aproveita a ocasión tamén para enunciaren discursos de culpabilización, descrédito e crítica infundada ao nacionalismo máis activo na defensa política do noso idioma. Falan da necesidade dunha nova política lingüística e dunha maneira distinta de levala a cabo e mesmo de posicións sectarias. Esta foi a reacción intelectual dalgúns colaboradores de El País, xa nas súas páxinas, xa no seu blog particular, após a máis grande resposta popular que houbo contra as pretensións do PP. Nela participaron todos os movementos e organizacións que quixeron, con postulados mínimos de amplo consenso, contando a Mesa pola Normalización Lingüística co papel convocante, por levar a iniciativa, ter un historial acreditado e representar a máis grande organización do país en defensa do idioma. No canto de preguntárense por que non estiveron o PSOE, CCOO e a UXT, cando foron debidamente convocados a participar, os comentaristas devanditos optan por reaxiren contra os que se moven, ben atacando a que consideran desfasada artillaría analítica do nacionalismo respeito do idioma, ben tentando responsabilizalo das ausencias, co recurso mesmo á mentira intoxicadora ad hominem. O sr. Antón Baamonde debe saber que, malia seren convocados insistentemente, PSOE, CCOO e UXT nunca mostraron o menor interese, até agora, en mobilizar por esta causa. Nunca estiveron dispostos a participar, nun plano de igualdade con outros nen a elaborar un discurso común para saír á rúa. Non se lle pode apor a responsabilidade a quen estivo, sen condicións excluíntes...

Certamente sería moi positivo superarmos esta dialéctica. Pero non se pode ser tan sectariamente parciais perante un problema tan grave e perante as carencias de cada quen. A incomodidade perante unha situación conflitiva ou as ansias de agachar as limitacións, ambigüidades ou oportunismos do sector político no que un milita, non poden conducir ao intento de enmascaralas botando tinta de lura contra outros. Non é máis real e verdadeiro que o problema do idioma resulta tan espiñento para o PSOE e os sindicatos estatais que non saben como facer para estaren na misa e na romaría a un tempo? Non é contraditorio pretender tirar rentabilidade de este tema como oposición ao PP ao tempo que se pratica o inmobilismo e a pasividade social, ou mesmo ás veces a conivencia ideolóxica? Queren recoller réditos pero non queren asumir custes. Así é imposíbel unha mínima coerencia que faga posíbel a necesaria e operativa unidade de mínimos. Porén, estou por asegurar que a plataforma Queremos galego vai seguir intentándoo.

O diagnóstico sobre a situación do galego non é difícil de compartir en termos básicos. Farían ben os intelectuais que pretendan ser críticos en non definir, con caricaturas, a política do BNG nesta materia. Desde logo, non consisten as nosas deficiencias en estaren "enferruxadas" as nosas propostas ou os nosos modos de defender o galego, por moito que todo sexa mellorábel. Non lle parece ao Sr. Henrique Monteagudo paradoxal e sintomática a súa aseveración , cando estamos enlamados nun aberto conflito lingüístico, tamén no plano político, de que a teoría do conflito "está caduca"? Cre honestamente que a asociación nacionalismo=lingua é consecuencia da política lingüística do BNG? Até tal extremo se pretende ignorar a falta de políticas normalizadoras reais desde o poder en vintecinco anos? Até tal extremo se pretende obviar a fragmentación diglósica nos usos sociais do noso idioma e a crenza de que se violenta a normalidade cando alguén rompe estas normas? Descoñece que os usos formais, orais ou escritos, do galego non son maioritarios nen están asegurados sequera para quen o pretenda individualmente? Albisca algunha posibilidade do galego subsistir se non vai adiante o proceso para convertelo na lingua preferente da administración pública e dos usos sociais na Galiza? Que ten a ver unha interpretación deste tipo con non se sabe que enfeudamento a un monolingüismo galego? De verdade pensa que é unha opción real, seria, funcional socialmente, a alternativa do multilingüismo para toda a sociedade e todas as persoas na Galiza ou noutra parte calquera do mundo con situación similar? Compre predicar as vantaxes do bilingüismo na Galiza, cando mesmo os galego falantes máis conscientes nos vemos obrigados a unha prática de bilingüismo inevitabelmente diglósico?

Podemos e debemos mellorar o arsenal analítico. Pero non procuremos o problema onde non está. Pratiquemos a crítica e a autocrítica, pero non desviemos a atención de quen é o inimgo, onde están os perigos e cais deben ser os obxectivos. Non se constrúen "proxectos atractivos" para un país por arte de maxia. O atractivo non pode consistir na falsificación, senón no esforzo por ver e asumir a realidade e na vontade por transformala positivamente. No caso do noso idioma, faríamos ben en non guiármonos por espellismos para non confrontar a conflitiva situación na que vivimos. Acreditemos na nosa capacidade colectiva. Manteñamos posturas construtivas, coas lexítimas diferenzas. Recoñezamos os esforzos organizativos colectivos, a experiencia e a historia. Compartamos obxectivos e deamos a batalla por eles na prática. Nen individualismo nen leiriñas para xustificar a inacción e a incapacidade. Si temos que facer da necesidade virtude, deamos probas de unidade real, sen poñer chatas á obra. Maticemos e reparemos, pero teñamos claro o obxectivo: paralizar a política antigalega do PP e abrir o camiño a unha política de respeito polo pobo galego, neste caso, polo dereito a usar o galego en todos os ámbitos, co amparo legal necesario, desde a concepción de que é a nosa lingua propia.

Castelao non era nacionalista...

Alberto Núñez Feijóo, entrevistado hoxe. Pregúntanlle de onde vén a súa paixón por Castelao, sendo este un nacionalista. Velaquí a súa provocadora e estulta resposta:

Un nacionalista? Castelao sempre tivo clarísimo que Galicia formaba parte de España. É máis, chamaba a Galicia rexión.

Voces que se alzan na defensa da nosa lingua propia

Velaquí o artigo desta semana en Galicia Hoxe:

Manifestos
Voces que se alzan na defensa da nosa lingua propia

Desde o pasado un de marzo, coa entrada do goberno da Xunta máis contrario á lingua galega de toda a etapa democrática, a sociedade está a reaccionar e organizarse para a nova etapa. As rúas dunha chuviosa Compostela amosáronnolo con claridade o 17 de maio, nesa inmensa marcha que ateigou dúas veces a praza da Quintana para reivindicar o dereito básico a podermos vivir no noso idioma, con todas as garantías que teñen que ofrecer os poderes públicos para que iso sexa unha realidade. Este movemento social tamén podemos observalo na serie de manifestos que están a emerxer desde espazos e voces do máis variado.

Convivencia e igualdade

O primeiro que temos que citar é o “Manifesto pola convivencia lingüística e a igualdade de dereitos para o galego”, xurdido hai doce meses, coincidindo co lanzamento dunha virulenta e fóbica campaña contra todo o que non fose a cinicamente chamada “lengua común”.

Aquel texto promovérano 30 rostros representativos de diferentes sectores da sociedade galega, desde Manuel Rivas a Ana Kiro, mais ben axiña contou tamén con moitas outras adhesións doutras persoas moi coñecidas. A día de hoxe, segue recollendo apoios, e xa conta coa significativa cifra de 684 respaldos colectivos e 26.031 a nivel individual. Se aínda non o asinaches, podes facelo a través da páxina web da Mesa pola Normalización Lingüística.

Velaquí os seis puntos que compoñen esta necesaria chamada á sociedade galega e ás institucións de autogoberno:

1.- O pobo galego ten dereito a que a súa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no seu ámbito territorial. Os usuarios do galego deben desfrutar no seu territorio do mesmo status legal que o castelán ten no seu.

2.- A situación do galego está moi lonxe de ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua na nosa terra. Son os falantes do galego os que resultan discriminados. É o galego o que corre perigo como idioma e os galego falantes os que non son debidamente respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.

3.- Por iso, resulta realmente preocupante que, desde Madrid, con apoio de importantes medios de comunicación, haxa quen pretenda convencer á opinión pública de que o castelán corre perigo de desaparición e que os seus falantes son discriminados no noso país. Esta inversión da realidade ten como obxectivo que os falantes do galego non teñan dereitos lingüísticos e que os únicos deberes para as Administracións públicas se vinculen ao castelán.

4.- O verdadeiro problema non está na cooficialidade de idiomas como o galego, senón na actitude de quen nega a existencia de pobos e linguas diferentes no Estado español. Esta actitude si é a negación da convivencia e da igualdade. O proceso de normalización de usos do galego foi lento e, até hoxe, insuficiente para garantir o dereito a vivir nesta lingua. O que compre é respectar a legalidade vixente (Estatuto e Lei de Normalización Lingüística) e avanzar con cambios legais na dirección da igualdade e da convivencia. Xustamente a dirección contraria á proposta polos que pretenden a imposición do castelán como único idioma con dereitos e deberes para os cidadáns en todo o territorio do Estado.

5.-. Correspóndelle ao pobo galego, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que mesmo o actual Estatuto recoñece para o noso idioma. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos. Neste labor contarán sempre co noso apoio.

6.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país.
Defendemos un dereito humano elemental que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser firmes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.

Galego e ciencia

Varias críticas dos sectores galegófobos tentaron alentar o prexuízo segundo o cal a lingua galega non é apta para transmitir determinados coñecementos. Así, o portavoz da Confederación das Asociacións de Pais de Alumnos de Colexios Concertados (CONGAPA), José Ramón Hermida, lucíase declarando publicamente esta soberana estupidez: “Utilicemos el sentido común. Químicas o Físicas, con tantas nomenclaturas internacionales, no se pueden dar en gallego.” Fronte a esa manifestación de racismo lingüístico, un grupo de nove físicos e enxeñeiros galegos vencellados ao prestixioso e referencial Centro Europeo de Investigación Nuclear (CERN), en Xenebra, alzaron a súa voz:

Ben, for desde a ignorancia, for intencionadamente, declaracións deste tipo resultan totalmente inadmisíbeis. E dicimos isto con coñecemento de causa, pois no noso ámbito de traballo estamos acostumados a ter conversas de alto nivel científico de temas moi diversos en galego. Nun entorno no que temos a sorte de traballar con algúns dos mellores físicos e enxeñeiros do mundo, o galego está, modestamente a través de nós, presente como vehículo de comunicación científica. E para isto é un idioma exactamente igual de válido que o francés, o alemán ou, desde logo, o castelán. Ben é certo que o galego non é empregado para as comunicacións nin publicacións científicas a grande escala, pero é necesario que se saiba que tampouco o é o castelán. A lingua franca da ciencia desde hai moitos anos é o inglés, e desde logo se algunha lle discutiu no pasado tal condición esa non foi o castelán.

Nesa mesma liña se pronunciou o colectivo que reúne aos docentes de ciencias en Galiza, ENCIGA, que é, por antigüidade e actividade, a máis relevante do seu ámbito no conxunto do Estado español. Como afirmaron no seu manifesto dado a coñecer hai poucas semanas, “nunca nas súas actividades, asembleas, comunicacións, artigos, etc (desenvolvidas en galego con normalidade), se ten producido ningunha intervención no sentido de manifestar que o uso do galego poida producir ningún tipo de atranco na aprendizaxe dos contidos científicos, ou en calquera outra acción que sexa propia do ensino na secundaria.” Por iso, conclúen o seu posicionamento público ao respecto cunha idea clara: “Calquera intención de situar o galego como un problema no ensino, en calquera etapa educativa, non se corresponde coa realidade e non se sustenta en ningunha razón didáctica ou pedagóxica.”

Alén do testemuño

Ademais, a día de hoxe hai outros dous manifestos tamén en defensa da nosa lingua que están a recoller adhesións a través da rede, contando con blogs propios. Por unha banda, “Galego. Patrimonio da humanidade”, que transmite ideas tan importantes como que “gañar unhas eleccións non autoriza a destruír o que é unha das bases da convivencia na nosa sociedade e un dos signos da nosa existencia como país”. Ademais, sectores reintegracionistas propoñen un “Manifesto pola hegemonia social do galego”, no cal se reclama “dos poderes públicos, sujeitos sempre a renderem contas perante a cidadania, o exercício das suas obrigações para a promoção social e institucional do galego e para a eliminação de qualquer discriminação e obstáculo à sua expansão, consolidação e naturalização como língua nacional própria a todos os efeitos”. Eu asinei ambos os documentos e penso que é moi importante que todas e todos apoiemos calquera iniciativa que xurda en defensa da nosa lingua, igual que o é que non limitemos a nosa acción á sinatura de textos a través da rede, senón que actuemos día a día na sociedade. Con firmeza e intelixencia.

Festigal 2009

Como cada ano, A Mesa e a Fundación Via Galego estarán presentes no Festigal coa súa propia carpa. Non deixedes de pasar por alí, para verdes as últimas campañas e os últimos materiais!

A miña axenda particular para o Festigal inclúe tamén unha entrevista en Radiofusión o día 24 de xullo ás 19.45, dentro da programación especial para o evento, e a participación o día 25 de xullo ás 18 h nunha mesa redonda na Galería das Ideas. Versará sobre a situación da lingua galega e tamén participarán Teresa Varela, Bieito Lobeira, Goretti Sanmartín e Domingo Díaz, contando coa moderación de Antón Figueira, o director de GzNación.

Entrevista en Xornal de Galicia

Hoxe publican en Xornal de Galicia esta entrevista realizada por Cristina Díaz Pardo, con fotografía de Olalla Lojo.

Sátiras homófobas medievais

Velaquí o artigo desta semana en Galicia Hoxe:

Sátiras homófobas medievais
Achegamento ao escarnho e mal dizer de temática homosexual

A etapa da historia da literatura galega máis analizada internacionalmente é a medieval, debido a que entra dentro dos obxectos de estudo privilexiados pola Romanística e, sobre todo, porque esa etapa está compartida coa literatura dun estado soberano, Portugal, o que a converte tamén en materia académica nas súas vellas colonias, significativamente o Brasil.

Recuperar as sátiras

Como é sabido, o proceso de recuperación do noso corpus cancioneiril medieval comeza no século XIX e culmina no XX, de modo que as achegas críticas a estes textos son estritamente contemporáneas. Mais desta divulgación ficou marxinado durante décadas o xénero das sátiras, debido á súa linguaxe obscena e procaz. Estas non puideron ser coñecidas máis alá de restritos círculos académicos até a edición en 1965 das Cantigas de escarnho e de mal dizer dos cancioneiros medievais galego-portugueses, compiladas por Manuel Rodrigues Lapa, o profesor galegófilo nado na Anadia e do que se conmemoran neste ano as dúas décadas do seu falecemento.

Nesta edición de Lapa hai cantigas que falan directa ou indirectamente (por medio da aequivocatio de varios sentidos que hai que interpretar) de relacións sexoafectivas entre mulleres ou entre homes. Tendo en conta as súas interpretacións anotadas, serían vinte e catro cantigas de relacións entre varóns e tres de lesbianismo. Pesquisas posteriores foron ampliando a nómina, alicerzándose no traballo previo realizado polo profesor portugués.

Aínda que a través dunha explicitación obscena, literalmente ou por medio de equívocos, nestes textos ofrécese unha visibilidade singular dunha posibilidade de relacionamento que estaría directamente censurada en épocas posteriores. Penso que pola cantidade de composicións e por abordaren un tabú, varios investigadores e investigadoras téñenas clasificado como un grupo particular de cantigas. Porén, hai que ter presente que nelas a homosexualidade non sempre é albo da crítica, senón un argumento para a mesma.

Resituar na historia

Na década de 80 do século XX, o medievalista ianqui John Boswell divulgou unha moi documentada investigación na cal analizou a historia do prexuízo anti-homosexual, do cal xa falamos nalgunha ocasión anterior nesta páxina de Galicia Hoxe. Argumenta Boswell que na Idade Media é cando comeza a xeneralización da homofobia, non sendo esta en absoluto intemporal.

Malia traballos como o de Boswell, o primeiro e o máis habitual que chama a atención ao repararmos na crítica literaria sobre as nosas sátiras é que estas se presentan des-historificadas; isto é, como se confeccionar unha cantiga vexatoria por / con este motivo for algo que non haxa que cuestionarse na súa xénese, como se “sempre fose así”.

Mais o principal problema está en que este achegamento ás sátiras sobre a (homo)sexualidade se pode producir nunha linguaxe inzada de xulgamentos morais, como fai o propio Manuel Rodrigues Lapa na súa edición. Estes xulgamentos véñense sumar aos xa de seu indicados nas propias cantigas. Repárese na linguaxe do profesor da Anadia: “esse vício feminino”, sinala na cantiga sobre María Mateu, a quen Afonso Eanes do Cotón apón que é tan “gostosa de conos” como o é el; “maus costumes” para as relacións entre unha soldadeira e “a sua manceba” da composición “Direi-vos ora que oí dizer”, de Joán Vásquiz de Talaveira; “vícios contra a natureza”, para a cantiga en que Joán Baveca critica Bernal de Bonaval, etc.

Estes exemplos non quitan que o investigador da Anadia sexa quen interprete por vez primeira determinados equívocos como alusións a relacións intermasculinas ou interfemininas que hoxe chamariamos homosexuais, sendo innegábel que os seus contributos son fundamentais para estudarmos o repertorio satírico medieval galego-portugués, tamén neste aspecto. Así, malia que as súas expresións sexan preconceptuosas e pouco exactas, Lapa tenta ser rigoroso e non fuxir do tabú.

Sátiras homófobas?

A sátira, claro, é un xénero literario que implica xerarquía nas posicións. Como consecuencia, o obxecto da sátira preséntase como unha alteridade coa cal non sería posíbel a identificación: a perspectiva desde a que se satiriza inclúe tamén á lectora ou ao lector (ou, como no caso medieval, a quen escoita). Se o posicionamento da crítica é ese mesmo, en troca de explicar a sátira, prodúcese unha adhesión á mesma.

Ademais, é moi importante reparar en se o que dunha perspectiva actual (da crítica literaria ou alén dela) se poden considerar sátiras homófobas funcionaron como tales na altura. Porque pode acontecer que a crítica reescriba no sistema de valores das obras segundo o sistema de valores desde o cal se analiza, como acontece por exemplo nas sátiras latinas. Así o ten sinalado Alberto Mira, no seu referencial dicionario enciclopédico Para entendernos: “As intencións eran varias: Catulo e Marcial non sempre adoptan unha posición moralista na súa crítica, mentres que Xuvenal parece criticar a homosexualidade como vicio que leva á decadencia; aínda que noutros poemas misóxinos a amosa como preferíbel ao matrimonio [heterosexual]. Nos casos da sátira latina, a crítica diríxese aos vellos que se pintan e perseguen mozos, o cal se considera pouco decoroso. Na realidade, máis que contra a homosexualidade, trátase de sátiras contra o finxir o que non se é.”

O caso galego-portugués

Na maioría dos exemplos identificábeis nas cantigas medievais galego-portuguesas acontece xustamente que as prácticas e os desexos intermasculinos non son o centro da sátira, senón un instrumento para lograla, con outra finalidade. Así, nos ciclos sobre Fernán Díaz ou sobre Estévão Anes, vemos as relacións entre homes como unha arma arreboladiza, digamos que dándolle un uso político á homofobia. Non importa aí tanto o que se é como o que se apón. Nas críticas ou desputas entre trobadores e xograres, a sodomía podía aparecer como unha arma efectiva para a ridiculización, como no caso de Sueiro Eanes ou Bernal de Bonaval. Noutras ocorrencias, faise un uso da homosexualidade para subliñar unha alteridade negativa do Islam, como se ten lido nos casos de Álvar Rodríguiz e Joán Fernándiz. No que di respecto ás lésbicas, constatamos que as que centran a sátira sempre son prostitutas, vendo aí que os compositores unen neses seus versos misoxinia e homofobia.

Á parte destes, hai tamén outros casos de sátira que merecen ser obxecto dunha maior e especial atención, onde parece amosarse unha consciencia de colectivo diferenciado que os manuais nos din que non sería propio da época. Refírome a esas composicións en que se fai referencia a homes que teñen relacións con homes vistos como un grupo perigoso, composto polos “fodidos” e “os seus maridos”. Un tema que con certeza abordaremos nunha próxima colaboración nesta páxina.

Campañas homófobas da caverna mediática

En Cataluña creouse a primeira fiscalía de Europa especializada en perseguir a homofobia. En espazos como estes da caverna mediática ten material de abondo para actuar.

Este espazo de Intereconomía é para rir, se o conto non fose tan triste. Parece doutro tempo, mais emitiuse hai un mes e medio. Por certo, o aséptico xurista que aparece ao comezo é o presidente do Foro Español de la Familia.



Neste vídeo máis recente aínda, podedes ver a súa última campaña, coincidindo co Día do Orgullo:



Aquí podedes ouvir outras mostras da fobia promovida pola COPE con anterioridade:



Non miremos para outro lado, porque iso está aí, chega ás nosas casas e chegará aínda con máis forza co apagón analóxico. Ademais, non podemos esquecer que ten un respaldo partidario que malgoberna agora Galiza e pode chegar a malgobernar de novo o Estado. Actuemos.

A intérprete

'Armadilla', de Bieito Iglesias

Recoméndovos que leades o artigo que publicou Bieito Iglesias na contraportada d'A Nosa Terra da semana pasada:

Armadilla

Gloria Lago, presidenta de Galicia Bilingüe, acudiu ao parlamento galego pra armarlle ao merlo. Con gaiola de vimbio ou visgo pegañento quere cazar paxaros do Partido Socialista. Chaman a atención dous aspectos da crónica xornalística do evento: por un lado admírame que a Dama Lacustre, campioa da modernidade e inimiga da cousa poubana, vestise prá ocasión un traxe máis pasado que Antonio Machín; outramente asómbrame que pretendese encalatrar socialistas coa política lingüística finlandesa, no canto de propor o modelo da République Française, a máis eficaz trituradora de idiomas subestatais.

Finlandia pertenceu a Suecia ata 1809 e a Rusia endeica 1917. A súa lingua foi normalizada grazas ao triunfo dos nacionalistas e a identidade do país creárona escritores románticos (a obra clave titúlase Kalevala e publicouna Elias Lönnrot no ano 1849). Certo que tratan con enorme respecto a minoría sueco-falante, pero pra aplicar entre nós esa harmonía idiomática, plácida como unha sauna, primeiro debemos independizarnos de España e despois darlle ao galego o estatuto do que goza o finés en tanto idioma maioritario da Suomen Tasavalta/Republiken Findland. Se este é o programa de Galicia Bilingüe, aquí me teñen pró que sexa de servizo.

La Casa Azul, financiamento e estatutos

Con todo o que se está a falar estes días sobre financiamento autoanémico, lembreime dun divertido sketch da televisión catalá que coñecín grazas ao Paulo. Pertence ao exitoso Polònia:



Mais, ao final, xa se ve que non é o mesmo ter ou non ter un estatuto de primeira...

Velaquí a canción en que se basean, "Vull saber-ho tot de tú", de La Casa Azul, que no seguinte vídeo aparece con Guille Milkyway clonado (e nestoutra ligazón co clip de TV3 que parodian en Polònia):

A necesidade de restaurar a memoria antifranquista

Velaquí o meu artigo desta semana en Galicia Hoxe:


Amnesia histórica
A necesidade de restaurar a memoria antifranquista

Cando miña avoa me viu participar, adolescente, nas miñas primeiras mobilizacións políticas en defensa de Galiza, da súa cultura e do seu dereito a producir, contoume varias veces as escenas de asasinados nas gabias que ela presenciou durante o Alzamiento. A xeito de advertencia, de chamada para que non participase en ningunha loita contra os poderes estabelecidos, describíame a violencia que ela vira, aterrada, en sindicalistas tiroteados, aos que lles amputaran o pene e llo introduciran na propia boca.

Un día pregunteille se ouvira falar de Castelao. Levouse con seriedade o dedo índice á boca e pronunciou cinco palabras que daban esa conversa por concluída: “Desas cousas non se fala”. A autocensura e o silenciamento, o terror como base para a desmobilización e a vaporización da historia estaban ben presentes nesa resposta de miña avoa. Mais desas cousas hai que falar, hai que encaralas, porque non son curiosidades arqueolóxicas nin cicatrices do pasado, senón fondas feridas aínda supurantes.

Como di Manuel Fernández Blanco nun moi recomendábel artigo sobre o tema (“Memoria, trauma y olvido”, dispoñíbel na rede), non é exacto falar aquí dunha disxuntiva entre memoria e esquecemento, porque “só se pode esquecer o que se lembrou e hai lembranzas que non se deixan esquecer; son os recordos traumáticos”. Conclúe este psicanalista que “o auténtico esquecemento non virá da negación relativista, só pode vir da lembranza”, pois “do contrario substituiriamos o esquecemento pola represión e condenariámonos ao retorno do reprimido como síntoma”, isto é, como repetición.

Como máis un contributo no camiño desa necesaria lembranza, desde hai poucas semanas está nas librarías Heroes de Galiza e España, tradución para a nosa lingua dunha obra de finais da década de 40 na cal se difunden algunhas xestas do movemento guerrilleiro antifranquista no noso país, encarnado nalgúns dos seus mártires. Na obra, as derrotas da resistencia armada preséntanse como fracasos puntuais que deben ser alicientes para perseverar na loita colectiva con firmeza. Cómpre ter presente que, nunha batalla tan descompensada, manter a moral da tropa era especialmente importante.

A recuperación deste libro e a súa edición en galego foron posíbeis grazas ao labor entusiasta de Rosa Espiñeira Pan, empeñada desde hai tempo na restauración da memoria das xeracións que o fascismo español quixo laminar. O acto histórico das foxas comúns é a mellor metáfora deste proceso de borrado: os cadáveres amoréanse sen lápida, sen nome, sen historia, mantidos só na oralidade íntima de familias e amigos, que pasan a ser as principais caixas negras desa represión.

Seguramente para moita xente que viu a oscarizada El laberinto del Fauno, o ser mitolóxico que lle dá título ou as fadas poderían ser tan ficticios como os movementos de resistencia armada ao fascismo que se vían no filme, cunha rede ampla de apoiantes e con capacidade militar para conseguiren vitorias.

Mais é unha verdade histórica incontestábel que este vizoso movemento existiu durante tres lustros, até que a comezos da década de 50 decaeu a actividade guerrilleira. Esta brava e organizada resistencia careceu das axudas exteriores que tiveron movementos análogos en Alemaña, Francia ou Italia. A lexitimación internacional da ditadura franquista, da man sobre todo dos Estados Unidos, o Reino Unido e o Vaticano, foi responsábel en primeiro grao desta situación.

Manuel Puente, xefe da IV Agrupación Guerrilleira de Galiza, asinou unha carta ao embaixador británico cando este estivera de visita en 1946 no noso país. Na misiva, que se reproduce no libro, inquire se visitou “os cárceres de Galiza” e se asistiu aos consellos de guerra “onde se condena a morte como nos mellores días de Hitler”. Ponte, que caería en combate poucos meses despois, lembra os cinco axustizados polo fascismo nas proximidades da visita do diplomata: “Descoñezo se entre os agasallos que lle brindaron figurou a asistencia ao acto de enforcar o día 3 de setembro, en Pontevedra, a Luis Blanco e Diego Valero; o día 20 en Lugo, a Manuel Álvarez e o 21 a Julio Nieto e Ramón Vivero. Tal vez extasiado polas belezas da paisaxe galega e embriagado pola cariñosa acollida que lle brindaron os executores destes crimes, non lle dese tempo para deterse perante estes feitos, para vostede, triviais.”

O cinismo de lexitimar un fascista, que fora aliado de Hitler, é recorrente no argumentario do guerrilleiro: “Nós só pedimos lealdade e decencia. A política do seu Goberno en relación con España, nuns produce indignación; noutros, noxo. No medio dun mundo que clama por unha actitude consecuente, xusticeira, contra o último baluarte fascista en Europa, o Goberno inglés, aparece como a Brigada do franco-falanxismo. Os seus delegados na ONU encasquetáronse a toga de avogados do palafreneiro de Hitler. A cambio dos nosos alimentos, vostedes envían ao verdugo español armas para que este asasine os labradores e afogue en sangue o noso desexo de gozar das Catro Liberdades da Carta do Atlántico.”

Unha metáfora que utilizaron con moita frecuencia os exilados foi a de que o seu labor era como lanzar botellas ao mar. Non era só no sentido xeográfico de que os seus proxectos e ideas fosen concibidas para un lugar no cal non se achaban xeograficamente, senón tamén como activistas ou creadores que tiñan que facer un traballo que podería ter resultados (mesmo público) en diferido, mais con potencial para fornecer os elos co futuro.

Así, no libro Heroes de Galiza e España preséntase un collage de testemuños, boa parte deles en primeira persoa, coa pretensión de axudar a lexitimar a resistencia antifranquista, darlle forzas e tentar saltar por riba da censura e da propaganda oficial, que tiña tamén incidencia nos enclaves dos trasterrados.

Na obra, comézase abordando o asasinato dos guerrilleiros José Gómez Gayoso (tamén secretario xeral do PCE en Galiza) e Antonio Seoane (xefe do Exército Guerrilleiro de Galiza), acontecido o 6 de novembro de 1948 na prisión provincial da Coruña. A través de cartas que eles mesmos redixen desde o cárcere, transmítesenos como foi a súa detención e as torturas que padeceron.

Tamén se achega na obra unha misiva do combatente Segundo Vilaboy á dirección do PCE, unha mensaxe da Pasionaria “á Galiza republicana e loitadora”, o relato da “formidábel proeza de Manuela Sánchez” e tres traballos poéticos inspirados na loita antifranquista en Galiza: un dun guerrilleiro anónimo (probabelmente o propio José Gómez Gayoso), outro de Rafael Alberti e un terceiro do escritor arxentino Raúl González Tuñón. A maiores disto xa incluído na edición orixinal, na tradución para o galego Rosa Espiñeira Pan acrecentou outros textos: unha carta de Manuel Fernández López á súa irmá María Elvira, Maruxa, a que foi compañeira de Luís Seoane; os poemas “Manuel Ponte” e “Manuela Sánchez” pertencentes á obra Lonxe, publicada por Lorenzo Varela na Arxentina en 1954, e os versos de Luís Seoane “O pasado” e “Silencio”, do libro As cicatrices, saído do prelo en 1959 tamén en Bos Aires. Estas addendas son oportunas e acertadas, pois os nomes de Lorenzo Varela e Luís Seoane estiveron no corazón deste proxecto.

É responsabilidade nosa, colectiva, recuperarmos e dignificarmos este labor. É responsabilidade nosa, tamén individual, quitarmos o dedo índice da boca e falarmos desas cousas das que non quererían que falásemos.

Veña a esperanza!

Esta é a gravación da primeira vez que o Silvio Rodríguez cantou en público a preciosa canción "Venga la esperanza", no histórico concerto que ofreceu en Chile tras a ditadura:

A Mesa impón

Bieito Lobeira, outro demonizado por defender a nosa lingua sen pelos na ídem publicou esta semana un artigo contra os ataques que está a padecer A Mesa. Velaí as súas verdades como puños:

A Mesa impón

Non, non me estou a referir ao tan gastado como falso argumento da “imposición do galego” que, seica, practica A Mesa pola Normalización Lingüística, segundo a versión dos que –estes si- impoñen o español e exclúen o galego sen ningún tipo de escrúpulos. Trátase doutro sentido, doutra acepción. A Mesa, efectivamente, impón, infunde respecto coa súa mera existencia, funcionalidade e traballo diario en defensa do idioma galego. Por iso lles doe tanto aos inimigos do galego.

Hai que lle botar valor para, desde un medio de comunicación tan absolutamente hostil contra a lingua e cultura galegas como é La Voz de Galicia, lanzar sen remorsos, sen o menor reparo, ataques contra A Mesa –nada menos que por finanzamento ilícito!!–, utilizando ademais a figura de Carlos Negreira, concelleiro coruñés e deputado do PP, pintoresco individuo distinguido precisamente polo seu odio contra a lingua galega e a súa disposición plena a infrinxir e quebrantar as leis en materia lingüística. Iso si, simultaneamente censúrase a voz da entidade social criminalizada. Aquí non hai código deontolóxico nin nada que se lle pareza. Contra A Mesa, contra os defensores do galego, vale todo.

Ben sei que a candidez, no mundo xornalístico, non existe. A imparcialidade, a neutralidade, o respecto ao pluralismo e a obxectividade son principios, agás honrosas excepcións, botados ao caldeiro do lixo de moitas redaccións. Tamén nos medios de comunicación de titularidade pública, caso da Televisión de Galiza, bochornoso exemplo de manipulación. Contodo, asusta comprobar como, precisamente o xornal que se caracteriza pola súa agresión ao país e á lingua, inculcando boas doses de autoodio á sociedade galega, é xustamente o máis subvencionado polas administracións polo... fomento da lingua galega!

Si, señoras e señores. Imaxínense o titular escandaloso: “O xornal La Voz de Galicia recibe máis cartos do erario público para a promoción da lingua galega que A Mesa pola Normalización Lingüística”. Vergoñento, non si? Mais rigorosamente certo. E coidadosamente ocultado. Cartos dos impostos de galegas e galegos para un xornal que emprega o galego nada menos que o 4,8% (95,2% en español). Vaia imposición do galego! E ademais en tempos de crise. Decididamente, para estes señores non hai austeridade.

É así. A Mesa non lles pon. A Mesa imponlles. Por iso a atacan. Porque saben que A Mesa é un valiosísimo instrumento do pobo galego en defensa do que é seu. Do que é noso. Da lingua galega.

A sociedade móvese na defensa da lingua propia de Galiza

Velaquí o artigo que publiquei esta semana en Galicia Hoxe:

Queremos galego
A sociedade móvese na defensa da lingua propia de Galiza

A pesar do que digan desde as campañas difamatorias que agora están de novo en marcha, A Mesa non ten moitos recursos humanos nin económicos, aínda sendo a maior asociación cultural de Galiza en número de socias e socios. Por exemplo, A Mesa non ten diñeiro para circular por toda Galiza cun autobús coas súas propostas nin para pór en andamento grandes accións nos medios de comunicación.

Mais, en troca, esta agrupación cidadá ten un grande activo: a forza de moitas persoas que dedican boa parte do seu tempo libre a esta causa, ben delas cun ímpeto adicional desde que o PP comezou desde a Xunta a súa feroz cruzada contra o galego, travestida de “bilingüismo cordial”. É con este traballo voluntario e de boca a boca, con escasos medios, como se conseguiron a inmensa maioría das case 26.000 sinaturas reais que deron xa o seu respaldo ao Manifesto pola convivencia lingüística e a igualdade de dereitos para o galego, que tamén se pode subscribir a través de internet no espazo web da Mesa pola Normalización Lingüística.

Na rúa

Na medida das miñas posibilidades, se a axenda me dá licenza, tento participar nas mesas de recollida de sinaturas e de distribución de material que o colectivo pon na rúa.

A primeira impresión que teño do tratamento directo coa xente nesta actividade é que nos últimos meses aumentou a agresividade dun sector da poboación contra o galego. É minoritario, mais moi preocupante para a convivencia. Penso por exemplo no caso de persoas que collen o folleto que lles entregas, o rachan diante de ti e che devolven os pedazos. Tamén houbo algunha situación onde a resposta por entregarlle un folleto era un insulto, mesmo nunha ocasión en Ourense un señor se puxo a berrar diante do noso posto, enfurecido: “¡El gallego debería desaparecer! ¡El gallego debería desaparecer!”.

O máis xeral, porén, é a idea de que houbo unha “imposición del gallego”, que funciona como lenda urbana da cal ninguén pode dar mostras, mais que se repite unha e outra vez. Fronte iso, hai un esforzo pedagóxico moi grande dalgúns compañeiros e dalgunhas compañeiras para debater coas persoas sensíbeis pola cultura, que se interesan polo tema, mais que só tiveron informacións nese sentido manipulador. Claro que tamén hai quen usa iso da “imposición” como un novo mantra co cal argumentar o seu odio irracional contra a lingua de Galiza, e aí xa non hai posibilidades para o debate.

Malia o antedito, para min tamén está a haber sorpresas moi agradábeis nestes actos de rúa. Vexo un fenómeno que cada vez me parece que está a coller máis forza e que dá esperanzas para o futuro, aínda coas súas contradicións e limitacións. Refírome á xente que fala en español no seu día a día, mais que ten unha actitude favorábel e, nalgúns casos importantes tamén cuantitativamente, está a se mover na defensa do galego. Non son mulleres e homes que poidan valorar a preservación da cultura galega como algo politicamente correcto mais alleo, senón que mesmo participan en concentracións e mobilizacións. Na histórica manifestación do pasado 17 de maio puidemos constatalo.

Gallego sí

Nun destes postos na rúa, achegueime a unha señora que pasaba: “Estamos a recoller apoios para un manifesto en defensa do galego”. A muller olloume con severidade escrutadora: “¿En defensa del gallego?” “Si, fronte aos ataques que está a recibir polo novo goberno da Xunta, para que se poida estudar en galego e usalo na administración”. O seu xesto facíame presaxiar unha resposta airada, mais deixoume chocado: “¿Seguro que es en defensa del gallego? Porque hay muchos que te dicen que es en defensa del bilingüismo y después lo que están recogiendo son firmas contra el gallego. Y eso no. Yo no lo hablo, pero lo defiendo”. Nesa mesma liña vai a repetida resposta doutra xente que tamén se achegou a asinar o manifesto: “Yo no hablo gallego, pero quiero que mis hijos sepan hablarlo y escribirlo.”

Claro que esta situación ten contradicións que están á vista de todos, mais tamén amosa unha importante esperanza para o futuro, cun aspecto que non entraba nas contas de Alberto Núñez Feijóo. Hai unha ostensíbel caída de falantes e unha situación de discriminación do galego, mais iso non é óbice para que haxa capas importantes da sociedade, especialmente nas cidades, que están dispostas a moverse en defensa da lingua propia do país, aínda non usándoa no seu día a día. De existiren os espazos de uso sociais necesarios, a igualdade de condicións reais co castelán, estas mulleres e estes homes poderían dar o paso da recuperación da lingua propia como idioma espontáneo e habitual.

Así, este ataque pode ser un golpe letal se non se dá a resposta acaída, mais tamén dá a oportunidade para pasarmos da “ritualización da lingua á libidinización da lingua”, como me valoraba non hai moito o psicanalista Manuel Fernández Blanco. Isto é, pasar de entender o galego como un complemento burocrático e amortecido a situalo como desexo e vida. Por usar outra metáfora, aínda que imperfecta, pasarmos da obriga do baño ao pracer da ducha.

Resposta social

Pensaba o PP que a súa política de ataques contra o galego ía ser un “paseíllo”, mais estase a encontrar cunha importantísima resposta social, por parte de persoas de principios e crenzas diversas e grupos tamén de natureza plural, mesmo algúns que por vez primeira na historia están a se mover na defensa do galego. A ninguén se lle oculta que veñen tempos duros, mais tamén é verdade que hai moitos indicios para nos mantermos firmes e esperanzados.

Agora mesmo, hai varias iniciativas abrollando para aglutinar forzas e traballar desde diferentes ámbitos para valermos o idioma que nos une como galegas e como galegos. Unha delas vaise concretar a vindeira terza feira, 7 de xullo, ás 17 horas na Galería Sargadelos de Santiago de Compostela. A Mesa convocou para ese día, hora e lugar para constituír unha plataforma social aberta e plural, cuxa proposta de denominación é Queremos galego, seguindo coa mesma mensaxe que ateigou as rúas compostelás o pasado Día das Letras.

Tamén se propón que o eixo desta plataforma sexa a recollida de apoios para unha iniciativa lexislativa popular na cal A Mesa leva traballando varias semanas. (Anímate e participa!)

Destruír A Mesa

Non é casualidade que dous días antes desa reunión saíse nalgúns medios de comunicación unha nova campaña difamatoria contra A Mesa. O PP, igual que ataca o galego, tamén quere laminar esta asociación cidadá, como ferramenta que é da súa defensa, que alza a voz contra a discriminación lingüística e polo dereito a vivir en galego.

Os argumentos para a demonización da Mesa nesta fase son que recibiu diñeiro público para pór en andamento proxectos como o Voluntariado de Activación Lingüística (no cal participaron máis de 1.000 persoas) ou darlle un novo pulo ao Correlingua (no cal participan máis de 40.000 rapazas e rapaces cada ano). Din tamén, coas súas contas demagóxicas, que A Mesa recibiu sete veces máis diñeiro co bipartito que co PP, mais esquecen falar de como este colectivo estaba/está nas listas negras dos gobernos populares, por razóns ideolóxicas, a pesar de ser a maior asociación cultural de Galiza en número de socias e socios.

Cómpre lembrar que mesmo o TSXG chegou a emitir unha sentenza obrigando á Xunta, daquela presidida por Manuel Fraga Iribarne, a entregar axudas públicas á Mesa. Malia as súas dimensións e o seu nivel de actividade, esta asociación foi en máis dunha ocasión a única discriminada, de entre todas as solicitantes, en convocatorias públicas de axudas.

Mais aínda que queiran destruír A Mesa pola Normalización Lingüística, negándolle sectariamente o diñeiro público ou seguindo a máxima de “difama, que algo queda”, esta entidade ten ben claro que manterá as súas reivindicacións tan altas e tan claras coma sempre. Que ladren os inimigos do galego, que nós seguiremos cabalgando por esta causa xusta.

A Mesa lamenta a campaña de demonización contra a asociación seguindo o principio de 'difama, que algo queda'

A Mesa presentará unha denuncia contra a manipulación informativa da TVG no Telexornal mediodía de hoxe e exixindo o dereito de réplica

A Mesa xa estivo nas “listas negras do PP” e o TSXG chegou a emitir unha sentenza obrigando a Xunta a financiar a asociación

A Mesa lembra que é a maior asociación cultural de Galiza e que ten dereito a presentar proxectos para que sexan financiados polas administracións, “igual que todo o mundo”

Perante as informacións publicadas hoxe por La Voz de Galicia e a TVG, A Mesa pola Normalización Lingüística quere sinalar:

1) Todos os convenios asinados pola Mesa pola Normalización Lingüística son públicos, de acordo co estipulado pola Lei de transparencia, e atéñense plenamente á legalidade, cumprindo con todos os trámites e principios éticos. A actual conselleira de Economía e Facenda, Marta Fernández Currás, que como é sabido foi interventora xeral da Xunta durante un ano na pasada lexislatura, pode dar testemuño do mesmo.

2) A Mesa non recibiu financiamento do Goberno galego para infraestrutura (como si recibiron e reciben outras asociacións con moita menos afiliación e actividade) nin para a súa liña de traballo reivindicativa, senón para proxectos concretos, presentados perante os medios de comunicación: o Correlingua en que participan máis de 40.000 rapaces cada ano, o Voluntariado de Activación Lingüística no que participaron máis de 1.000 persoas (e polo cal a Xunta recibiu unha axuda europea superior ás cantidades conveniadas coa Mesa nestes anos), campañas de sensibilización nos diferentes ámbitos, edición da revista mensual Longalingua etc.
En ningún caso A Mesa recibiu diñeiro público para comprar traxes de luxo nin desviar diñeiro ás Illas Caimán nin tivo axudas para certificar fraudulentamente obras inexistentes, aspectos todos eles realmente de gravidade.

3) A Mesa é a maior asociación cultural de Galiza cos seus máis de 3.500 socios e socias. Era unha irregularidade manifesta que esta asociación ficase excluída das axudas públicas e de desenvolver proxectos para as administracións a pesar das súas dimensións e da súa capacidade de actividade, demostrada nos seus 23 anos ininterrompidos de accións de reivindicación, sensibilización e promoción do galego en ámbitos nos que está discriminado ou excluído, amén do seu creto como entidade pertencente á Axencia Europea de Linguas Menos Estendidas, con rango de entidade consultiva na ONU.

4) A Mesa lamenta as listas negras en que estivo inscrita durante os anteriores mandatos do PP e que agora parece que se van repetir aínda con maior crueza. Nese sentido, cómpre lembrar que o TSXG chegou a emitir unha sentenza obrigando á Xunta gobernada polo PP a financiar a asociación, que era a única excluída, de entre todas as solicitantes, en moitas convocatorias de axudas públicas. O PP quere, de forma sectaria, que A Mesa deixe de recibir diñeiro público, acusando esta asociación de falsas ilegalidades e demonizándoa. É a súa unha visión totalitaria, de quen quere eliminar os seus inimigos, a pesar de que o labor que estean realizando sexa de interese público. Na súa galegofobia, moléstalles A Mesa como ferramenta contra as discriminacións lingüísticas e de defensa firme do dereito a vivir en galego.

5) A Mesa lamenta a forma tendenciosa de ofrecer esta información para dar a entender que existiu un trato de favor por parte do bipartito ou das consellarías xestionadas polo nacionalismo, o cal falta á verdade. Nese sentido, cómpre salientar:

a. Non se citan ningún dos proxectos financiados, excepto a publicidade na revista Longalingua, que ademais é a publicación mensual en galego con maior tiraxe e difusión. Se recibir insercións publicitarias por parte das administracións fose delito, todos os medios de comunicación sen excepción estarían incorrendo nel, por certo moito máis que nesta revista cultural.

b. Nunha redacción enrevesada e salientando os datos dun único ano (mesmo como subtítulo), dáse a entender que A Mesa recibiu máis diñeiro nesta pasada lexislatura por parte do Goberno galego que a Real Academia Galega, algo que non é verdade, como ben se pode comprobar a través dos mecanismos estabelecidos pola Lei de transparencia, mesmo a través de internet. En calquera caso, A Mesa sempre defendeu o financiamento público xusto da RAG de acordo con criterios lóxicos de legalidade, representatividade e actividade, e sen contraprestacións partidarias, como agora quere facer Alberto Núñez Feijóo.

c. Vaise tamén contra principios básicos de ética xornalística cando se dá e salienta unha información falaz, nunca contrastada por inexistente, a pesar de que foi desmentida ducias de veces pola asociación. Referímonos á repetición de que A Mesa enviou “600 cartas ameazantes a comerciantes”, que en ningún caso existiron. O mesmo se pode dicir sobre os supostos delitos que se lle apuxeron á Mesa nos medios de comunicación e que non foron respaldados por ningún tribunal, pola súa evidente falsidade, o cal non é impedimento para que algúns medios continúen xogando con esas insinuacións difamantes.

6) A Mesa presentará unha denuncia xudicial contra a TVG polo tratamento manipulador dado á noticia no Telexornal mediodía de hoxe e exixindo o dereito de réplica. Nun medio público como este, é máis de lamentar a manipulación, a tendenciosidade e que se dea voz unicamente a unha parte, curiosamente o concelleiro e deputado do PP Carlos Negreira, mentres nin se poñen en contacto cos portavoces da Mesa para contrastar a información.

7) A Mesa segue unha transparencia escrupulosa nas súas contas, someténdoas ao debate anual entre as súas socias e socios en asemblea xeral e cos convenios públicos informados a través de internet. É rechamante que, pola contra, se pase por alto o financiamento opaco de entidades creadas para atacar o galego. Así, a pesar de non contar case con afiliación, algún destes grupos declarou que ten medio millón de euros para actividades para este ano 2009 e demostra unha capacidade económica para realizar campañas mediáticas con anuncios a cor nos diarios de maior tiraxe e cuñas radiofónicas, aluguer de autobuses para percorrer toda Galiza etc que nunca A Mesa tivo, a pesar de ser a maior asociación cultural de Galiza.

Reunión aberta para creación dunha plataforma social en defensa do galego - Queremos galego

A Mesa pola Normalización Lingüística convoca a todas as entidades que teñan interese en conformar unha plataforma social en defensa do galego a unha reunión aberta o vindeiro 7 de xullo ás 17 horas na Galería Sargadelos de Santiago de Compostela, onde se acordará a estrutura e o programa de actividades desta nova plataforma, tan necesaria perante as fortísimas agresións contra a nosa lingua desde o actual Goberno galego.

A Mesa achegou xa nesta semana o convite a participar nesa reunión a todas as entidades que apoiaron a manifestación do pasado 17 de maio, aínda que está aberta a todos os colectivos da sociedade galega, de calquera ámbito, xa que a lingua a todas e todos nos afecta, a todas e a todos nos implica.

Entre outras posibilidades a debater, A Mesa proporá impulsar unha iniciativa lexislativa popular pola garantía do dereito a poder vivir en galego, na cal estiveron a traballar varios xuristas pertencentes ao Observatorio de Dereitos Lingüísticos.

A marcha da dignidade

Como unha das cousas boas da rede é que se poden reproducir aquí cousas que os medios tradicionais ou maioritarios censuran. Por exemplo, este artigo que o Faro de Vigo non quixo publicar, a pesar de ser asinado por un concelleiro gobernante da corporación olívica, Francisco Xabier Alonso Pérez:

A marcha da dignidade

Onte martes chegaron a Santiago máis de 2000 traballadores do metal da provincia de Pontevedra para reivindicar un convenio xusto.

Coincidindo con esta marcha, pedíronme da revista de pensamento político Terra e Tempo unhas notas sobre a situación do nacionalismo político na década dos 70, acerca da miña participación no inicio do sindicalismo nacionalista SOG (Sindicato Obreiro Galego), xermolo da actual CIG e da miña presenza como negociador do Convenio do Metal nos anos 76 e 77.

Teño que dicir que recordo como unha experiencia moi importante o meu paso como traballador do sector, e sempre vin como moi positivos valores que aportan á sociedade, por iso non dubidei en sumarme de maneira simbólica nun tramo da marcha.

Os traballadores do sector do metal coas súas reivindicacións aportan á sociedade, fóra de anécdotas puntuais de minorías, valores que moitos pensaron que morreran co século XX: solidariedade, ética, compañeirismo, demanda de xustiza. Na sociedade actual onde non cotiza á alza o colectivo, están dando leccións de democracia participativa, debaten sobre as propostas a negociar e toman as decisións coa participación aberta. Para a dereita son un exemplo perigoso, non dubidarían en quitarlles o dereito a mobilizarse por uns salarios xustos mentras miran para outro lado cando en Gondomar concelleiros do PP e do PSOE se alían no “partido do Cemento” para facerse coa Alcaldía con prácticas espúreas.

Grazas ao esforzo de empresarios e traballadores, Vigo é o motor industrial de Galiza, o sector do metal ten un grande impacto económico, por iso é normal e bo que os empresarios obteñan beneficios, pero non poden ser os traballadores o que paguen unha crise internacional que non crearon, non pode ser que os beneficios que as empresas deben obter sexa a costa do seu principal capital que é a man de obra.

Porque se algo non son os traballadores do metal é ser os causantes da crise, nen os que dispoñen contas en paraísos fiscais, nen os que acuden a illas con prostitutas de luxo.

Os traballadores do sector do metal son os que coas súas máns de mecánicos, soldadores, caldereiros, electricistas, chapistas, etc... constrúen e reparan os barcos cos que os mariñeiros pescan o peixe que comemos, coas súas mans construen os coches onde viaxamos, coas súas mans instalan a calefacción que nos dá calor no inverno, etc e aínda adican o mellor do seu tempo libre para organizarse, discutir as súas reivindicacións e mobilizarse para esixir o que en xustiza lles pertence. Ou son eles e as súas familias os culpábeis da crise?

É necesario a solución deste conflito xa. A Xunta de Galiza ten que exercer dunha vez as súas competencias, mediando activamente e facilitando o acordo.

A Marcha, co paso firme e a cabeza erguida, dos traballadores do metal, polas estradas de Galiza por un convenio xusto, merece ser escoitada polo Goberno de Galiza.

Campañas que seguen procurando apoios

Cando escribo estas liñas, 1.073 persoas están xa adheridas á ciberacción creada en Tuenti en defensa dos centros Quérote e do programa Entendo, de que falei aquí grazas á advertencia que a todas e todos se nos a través dunha carta ao director en Xornal de Galicia sobre o que estaba a acontecer. É unha cifra moi importante en só 48 horas. Se estades nesa rede social e aínda non o apoiastes, a que agardades? ;)

Por outra banda, o Manifesto pola convivencia lingüística e a igualdade de dereitos para o galego segue aínda colleitando apoios con moitos folgos. Aínda que sen autobuses, azafatas, campañas nos medios de comunicación nin sinaturas fantasma, vai xa polos 25.462 respaldos individuais e 680 colectivos. Podedes adherirvos aquí.

Costa abaixo, todos os santos axudan