A caridade: De Haití aos caixeiros das nosas cidades

Velaquí o meu artigo desta semana en Galicia Hoxe:

A caridade
De Haití aos caixeiros das nosas cidades

“Haití xa non existe” é o titular da noticia máis lida en internet dun dos principais diarios do Estado español. O peor é que non se trata de tremendismo fácil. No xa misérrimo país, os resortes e aparatos institucionais tamén foron destruídos polo sismo.

Cada día podemos ter algunha nova información sobre as magnitudes do desastre, inzadas de imaxes desesperanzadoras e de como se organiza o dispositivo de axuda internacional. Como cidadán galego, non podo menos que sentir unha enorme vergoña pola insolidariedade profunda da Xunta, que a través da Fundación Axencia Humanitaria de Galiza só achega 15.000 euros para comprar kits hixiénicos, de cociña e sanitarios para este país.

Moitas e moitos preguntámonos como se atreveron tan sequera a enviar un comunicado de imprensa para anuncialo, porque enrubia tanto cutrerío e indiferenza pola dor allea. Mentres, este mesmiño autoproclamado “goberno da austeridade” despilfarra diñeiro a mans cheas por exemplo en accións contra a lingua galega ou, como nos lembraba a xente de Sei O Que, sufragando con 170.000 euros a caza de raposos.

Non debería estrañarnos tanto tal actitude de portas para fóra nun partido que, por moito que presuma de cristián, non se caracteriza por seguir as mensaxes de Xesús Cristo nin en redistribución xusta e igualitaria da riqueza nin en dar cobertura e axuda ás mulleres e aos homes que máis necesitados están dela. Isto podemos velo á perfección no goberno de Alberto Núñez Feijóo, quen, como é sabido, chegou ao posto que hoxe ocupa grazas ao apadriñamento do Opus Dei, da man de José Manuel Romay Beccaría, chamado “El Obispo” no seu propio partido.

O profundo conservadorismo relixioso opusiano en nada se entronca coa mensaxe central do mesías cristián, que se rodeaba de putas e pecadores e proclamaba que os pobres herdarían o Reino dos Ceos. A eses pobres, o reino da terra fícalles hoxe cada vez máis vedado.

O Goberno galego mantén esa liña de actuación cínica, farisaica, non só na cooperación internacional, senón tamén na propia Galiza. A Xunta profunda a fenda social existente cando decide desmantelar coberturas sociais que comezaban a andar o seu camiño e que no contexto de crise económica se fan máis necesarias que nunca.

Segundo datos oficiais de hai un ano e medio, un de cada cinco menores de idade do noso país vive por baixo do limiar da pobreza. Coas cifras do desemprego a creceren en Galiza máis que noutras comunidades autónomas do Estado, a inxustiza, a exclusión e o desamparo non puideron máis que incrementarse, sen que se coñezan medidas por parte da Xunta para solucionar ou paliar esta situación.

A idea da caridade, no seu sentido máis farisaico, gaña forza fronte ás da solidariedade e da xustiza. Que a Xunta gaste o mesmo diñeiro en pagarlle as nóminas a 55 sacerdotes para percorreren os hospitais galegos que en todo o orzamento da Fundación de Axuda Humanitaria de Galiza, que son 720.000 euros, non é, con certeza, o mellor síntoma.

Na mesma liña propagandística e de fomento da caridade estivo esa medida adoptada polo Parlamento de Galiza de eliminar agasallos de Nadal este ano para entregarlle o importe correspondente a comedores sociais xestionados por entidades relixiosas. Non tiro o mérito de quen fai as cousas, ollo, senón de como os poderes públicos se escapulen das súas responsabilidades, presentándonos a caridade relixiosa (financiada con diñeiro de todas e todos en boa parte!) como única saída posíbel.

Xesús Cristo denunciou que os fariseos tocaban unha trompetiña antes de entregaren unha esmola. Pois iso.

Caixeiros e albergues

En Santiago de Compostela é ben visíbel como cada vez hai máis caixeiros ocupados polas noites para durmiren as persoas que carecen dun teito no que se abrigaren. Algunhas sucursais están a reaccionar fechando as portas dos seus multibancos a quen non teña un cartón de crédito ou débito, para que a clientela non se sinta incomodada por ver un farrapento durmindo entre tres trapos e catro papelóns.

Eduardo Rolland escribiu en outubro do ano pasado un memorábel artigo sobre as persoas sen fogar na cidade de Vigo, titulado “El Albergue”. O xornalista indicaba que nos dez meses anteriores do ano, na cidade olívica faleceran catorce persoas nesa situación. Catorce mortos de xaneiro a outubro de 2009, invisíbeis na axenda política e mediática!

Rolland lembra, incisivo, que a Xunta é unha potencia en albergues: “Ofréceos gratuítos aos peregrinos nos infinitos camiños de Santiago. E pagámolos todos, cos nosos impostos, para que durma xente que podería custearse un hotel. Porén, non hai un peso para facer un miserábel albergue para os máis desgrazados. Para os que morren e seguirán a morrer na rúa.” O seu dedo sinala tamén a xerarquía eclesiástica, máis ocupada en encher autobuses con manifestantes camiño de Madrid que en denunciar a desprotección pública de quen máis o precisa. “E o venerável cardeal dizer que vê tanto espírito no feto e nenhum no marginal”, como nos versos cantados de Caetano Veloso, por certo nun tema titulado “Haiti”.