Spoiler de Manhattan

Algunha vez pensei en pór unha entrada neste blog só coas últimas escenas de Manhattan, que é dos mellores finais que nunca vin nun filme. Como o compañeiro Xosé Mexuto acaba de subilo á súa bitácula, pois o que fago agora eu é copiarlle, aínda que pondo un pouquiño máis dese feche xenial, desde a carreira do protagonista até o diálogo que é, ao mesmo tempo, reencontro e despedida:



Isaac Davis: Hi.
Tracy: Hi.
Isaac Davis: I...
Tracy: What are you doing here?
Isaac Davis: Well, I ran... I tried to call you on the phone, but... it was busy. So I knew that was two hours' worth of... So I couldn't get a taxi cab, so I ran. Where you going?
Tracy: London.
Isaac Davis: You're going to London now? What d'you... What d'you mean? If I got over here two minutes later, you'd be... you'd be going to London?
Well, let me get right to the point then. I don't think you oughta go. I think I made a big mistake and I would prefer it if you didn't go.
Tracy: Oh, Isaac.
Isaac Davis: I mean it. I know it looks real bad now, but, uh, you know, it...
Are you seeing anybody? Are you going with anybody?
Tracy: No.
Isaac Davis: So... well... D'you still love me or has that worn off or what?
Tracy: Jesus, you... pop up... You don't call me and then you suddenly appear.
I mean... What happened to that woman you met?
Isaac Davis: Well, I'll tell you, I don't see her any more.
I made a mistake. What d'you want me to say?
I don't think you oughta go to London.
Tracy: Well, I have to go.
I mean, all the plans have been made, arrangements.
I mean, my parents are there now looking for a place for me to live.
Isaac Davis: Well... Do you still love me or what? Do you love me?
Tracy: Well, yeah, that's what... Of course.
Isaac Davis: Well... Do you still love me or what?
Tracy: Do you love me?
Isaac Davis: Well, yeah, that's what... Of course. That's what this is all about, you know.
Tracy: Guess what? I turned eighteen the other day.
Isaac Davis: Did you?
Tracy: I'm legal, but I'm still a kid.
Isaac Davis: You're not such a kid. Eighteen years old! They could draft you. In some countries you'd be...
You look good.
Tracy: You really hurt me.
Isaac Davis: It was not on purpose, you know. I mean, I... It was just the way I was looking at things then.
Tracy: I'll be back in six months.
Isaac Davis: Six months are you kidding? Six months you're gonna go for?
Tracy: We've gone this long, well what's six months if we still love each other?
Isaac Davis: Hey don't be so mature okay? Six months is a long time! Six months, you know you're going to be working in a theater there, you'll be working with actors and directors, you'll go to rehearsal, you'll hang out with those people, you'll have lunch a lot, before you know it attachments form you know. You don't want to get into that- you'll change you know you'll be in - in six months you'll be a completely different person.
Tracy: Well don't you want me to have that experience? I mean a while ago you made such a convincing case.
Isaac Davis: Well yeah of course I do but you know, I... I just don't want that thing I like about you to change.
Tracy: I've got to make a plane.
Isaac Davis: C'mon you dont-, c'mon you don't have to go.
Tracy: Why couldn't you have brought this up last week...! Six months isn't so long... Not everybody gets corrupted... You have to have a little faith in people.

Vai chegando En castellano no hay problema

Como cada día, hoxe recibín no meu correo electrónico unha notificación destas de google con informacións na rede que me poden interesar. Unha delas era dunha libraría on line na que me din que xa podo encargar o meu exemplar do meu libro En castellano no hay problema.

Por unha banda, fíxome ilusión ver o formulario para poder reservalo, co seu número de páxinas, o seu ISBN e todo iso, aínda que tamén me fixo graza, porque eu aínda non puiden velo impreso, pois aínda non saíu do prelo.

Se a lei de Murphy non se cumpre, en pouco máis de quince días estará na rúa este libriño de título irónico que achega máis munición para o combate cívico en que nos encontramos.

En español non hai problema. En galego, tampouco debería habelo.

Manipulación informativa contra a defensa do galego

Velaquí o meu artigo desta semana en Galicia Hoxe:

Linchamento e resistencia
Manipulación informativa contra a defensa do galego

A pasada segunda feira –hai, pois, xustiño unha semana– fun impartir unha conferencia nun instituto de Lugo. Nesa ocasión era sobre a historia da lingua galega na etapa autonómica, abordando de forma esquemática os piares sobre os que se sostén (sostivo?) o chamado proceso de normalización, coas súas contradicións, as súas fortalezas e as súas debilidades.

Dentro da campaña de demonización de todo o que arrecenda a defensa ou reflexión sobre a situación do idioma do país, parece que tamén lle vai tocando a vez ao feito de ofrecer conferencias nos centros de ensino. Como pode ser que os equipos de (aínda) normalización lingüística promovan actos sobre a normalización lingüística e que poidan ter en conta a participación da Mesa pola Normalización Lingüística? A quen se lle ocorre tal cousa, che!

O caso é que andaba eu máis ou menos na metade desa conferencia en Lugo cando entra no salón de actos do centro un equipo de televisión. Agardan un pouco mentres eu falo, mais ao cabo dun momento saen tal e como entraron.

Tras un pequeno contraste de opinións, finaliza o acto e vexo que no meu teléfono móbil teño varias chamadas perdidas. Resulta que un equipo da TVG quería falar comigo para que respondese a unha noticia que o ABC publicaba ese mesmo día en portada. “E vaia portada!”, pensei cando a vin xa cos meus ollos. Unha foto tremenda dunha concentración de xente tras unha pancarta que pon “En galego, é de xustiza” e con persoas que tamén sosteñen cartolinas con textos como “Falamos galego e temos dereitos”. O titular anuncia que a entidade que promovera esa protesta recibiu montes e moreas de diñeiro do bipartito. Por alí no medio desa imaxe andaba Carlos Callón, a quen oportunamente sinalaban. Tan mao ha de ser ese tipo, a pesar do seu sorriso falso, que a min non sei se me daría medo se o encontro pola rúa, tan obsesionado que parece que está con imporlle o galego a todo o mundo e prohibir o español facendo que os nenos sexan inmensamente infelices. O problema, no meu caso, é que non me queda outra que saudar a ese tipo cada mañá no espello. Cada un ten que ter a súa cruz!

Que o Callón sexa un tipo tan desagradábel non é de estrañar, pois ao cabo ben se ve que son así todos os da Mesa. Acórdome agora dunha enquisa que fixo un xornal coruñés na cal se preguntaba algo así como: “¿Está usted de acuerdo con que A Mesa amenace a comerciantes por no usar el gallego?” O 100% dos participantes no inquérito responderon que non estaban de acordo, claro. Eu tamén llo respondería. Se mo preguntasen. Claro que tamén estaría ben preguntar, punto e seguido, cal era a miña opinión sobre que se manipulase e difamase realizando enquisas con preguntas falaces.

Mais volvamos á situación. Aí estou eu lendo o abecedario e a súa suposta exclusiva, pois despois virá un equipo da TVG para que eu dea a miña valoración sobre o tema. Algo adiantamos desde o pasado mes de xullo, cando a televisión pública sacou exactamente a mesma noticia, só que sen preguntarlle a ninguén da Mesa, até que a asociación ameazou con levar o tema aos tribunais.


A disque exclusiva estaba inzada de excesos verbais diversos, cando non insultos directos, sobre todo á intelixencia dos lectores e lectoras. Por non acertar, non daban nin a información verdadeira sobre onde se realizara a foto que puñan. Sinalaban: “Concentración simbólica de la Mesa por la Normalización Lingüística en julio de 2009 perfilada para ahondar en la inmersión del gallego en el sector de la Justicia.” Iso cadra moi ben coa imaxe da imposición que se quere vender, aínda que, en fin, cun 3% de sentenzas en galego ao ano xa é difícil considerar que a nosa lingua está imposta nese sector. Do uso desinformado da “inmersión” neste caso xa falaremos con máis vagar noutro momento, porque dá para pensar bastante.

A foto correspondíase na realidade cunha concentración realizada por esas datas en repulsa á denuncia que o xuíz decano da Coruña presentara contra quen isto subscribe. O motivo? Que un servidor, como portavoz da Mesa, lle afeara publicamente unha súa chulesca declaración, recollida por varios medios de comunicación, en que sinalaba: “Yo no tengo ningún rubor en utilizar la ilegalidad del topónimo La Coruña”. Desta denuncia, por certo, nunca máis se soubo. Igual que tampouco máis nada se soubo da que ía presentar contra A Mesa non sei que grupo que actúa contra o galego dicindo que coaccionamos á rapazada para que acuda a manifestacións. E tampouco se soubo máis nada desoutra denuncia que disque ían presentar hai uns meses contra o presidente da Mesa, mesmo indicando algún xornal en portada que había indicios de que cometía varios delitos e ameazaba a comercios. Tamén ficou perdida no titular do momento outra denuncia máis de Galicia Bilingüe contra A Mesa porque a asociación en defensa dos dereitos lingüísticos disque vulneraba a Lei de protección de datos. Seguro que me queda algunha outra denuncia-ficción no tinteiro. Vemos que estamos ante un uso espurio do nome da xustiza nos medios, só para estender infundios, dentro das campañas sucias a que nos están a afacer os neocóns.

Neste caso, cando menos o dito xornal non chegou a mentir até tal punto de falar de ilegalidade ningunha. A pseudoexclusiva era só que A Mesa recibira diñeiro para as súas actividades durante o goberno bipartito. Case 695.000 euros durante catro anos, advertían alarmados.

Esas contas querían presentalas como un desbarate ou unha dilapidación de diñeiro, mais se calquera colle a calculadora, bota as contas do que significan anualmente e compara dogas e boletíns oficiais verá que, aínda sendo A Mesa a organización cultural con máis socias e socios do territorio galego, dista moito de ser a que máis axudas públicas recibe para as súas actividades. Tamén nese período.

En calquera caso, na noticia o que había sobre todo eran os excesos verbais antes comentados e moitas insinuacións, non ningunha mención a ningunha ilegalidade nin suborno nin enriquecementos dos dirixentes da asociación nin malversación de fondos nin prebendas. Porque nada diso hai por moito que rebusquen e ulisquen na súa obsesión doentía. Só se daba a entender, e non de forma moi velada, que houbera favoritismo por parte do bipartito, especialmente do BNG. O dato revelador que ofrecían é que A Mesa tivera máis axudas públicas nese período que durante todos os gobernos de Manuel Fraga Iribarne, mais en lugar de falaren das listas negras de antes e do tratamento igualitario de despois, preséntase xusto o mundo ao revés. Mais a cuestión central que formulaban era outra: Como se pode permitir que se gaste diñeiro en promover o galego? A que vén iso de subvencionar correlinguas e campañas de fomento deste idioma? Unha cousa é que todos paguemos cos nosos impostos a promoción do español, que iso está ben e non ha de ser noticia, mais... a que vén iso do galego?

Os responsábeis de informativos da TVG non quixeron perder a oportunidade de amplificar a campaña sucia. Así que aí me vin tendo que dar a miña visión para tentar contrarrestar o novo exercicio de manipulación informativa que se aveciñaba. As miñas declaracións, que non saíron así nos telexornais, salientaban que esa era unha noticia sen noticia, porque A Mesa ten unhas contas de cristal, mais que facer de altofalante periódico desta difamación demostra a manipulación e degradación dos medios públicos galegos por parte do PP. Curioso que a RTVG case non cubra as informacións da Mesa ou de Queremos Galego e que, no entanto, coloque cada certo tempo como unha das noticias do día que A Mesa reciba axudas públicas, pois se todos os que reciben axudas públicas son noticia, non haberá máis espazo nos informativos. Lembraba eu tamén (isto foi o que si saíu) que A Mesa é a maior asociación cultural de Galiza e que é lexítimo que solicite axudas e subvencións para as súas actividades, como fai todo o mundo.

No ABC aínda quixeron seguir coa manipulación uns cantos días máis, polo que na cuarta feira pola tarde me chamaron para preguntarme a opinión sobre outras cousas que publicaran esa mañá, na mesma liña, mais atacando tamén que participemos en conferencias en centros de ensino. Eu propúxenlle dúas liñas de información e investigación que si serían noticia. A primeira podería ter como titular: “O Goberno de Núñez Feijóo négalle as axudas para actividades á maior asociación cultural de Galiza”. A segunda podería ser algo así como: “Descubrimos que fixo o ABC co diñeiro que recibiu durante anos da Xunta en partidas de promoción do galego”. Parece que nin a unha nin a outra lles interesaron.

Un sociolingüista menos

Interesante artigo de Iago Martínez en Xornal de Galicia:

Un sociolingüista menos

Entre ser un nacionalista emboscado nun goberno da dereita e ser un españolista furibundo aliado na destrución do galego (sic, ou case), Anxo Lorenzo prefire ser todo o contrario. Cando se lle pregunta se o decreto do bipartito “impoñía” o galego, contesta cun siloxismo que xa nos resulta familiar: a sociedade galega así o interpretou, e por iso lle deu a presidencia da Xunta a un partido que vai derrogar esa norma diabólica. Calquera cousa menos a súa propia opinión. Se un lle fai ver que ten a metade do Parlamento en contra, comenta a cor das paredes. Cando se lle recorda que unha enquisa ás familias non é unha consulta a toda a sociedade galega, confesa que non toma café. Un amigo con moitas horas de barra clavouno o outro día: desconfía dos que beben os gintonics en silencio.

A conversa con Anxo Lorenzo recordoume outra que tivemos na redacción con Gloria Lago. Equiparar o ex asesor do PSOE e a activista de Galicia Bilingüe sería cientificamente temerario, pero hai que recoñecer que a súa retórica empeza a parecerse demasiado. E en Xornal, dende logo, ambos foron igual de evasivos. Técnicas diferentes, si, pero análogas. Ela procede por redución. Elude as contradicións máis obscenas con anécdotas igual de obscenas: se un intenta falar do Estatuto de Autonomía, ela rescata algún rarísimo caso de intolerancia, como o desa presunta profesora que deixaba que os cativos se mexasen por riba se non pedían permiso para ir ao baño en correcto catalán. Xa sabemos como funciona. A consigna é converter a excepción nun síntoma.

Anxo Lorenzo fai todo o contrario. El opera por elevación. De nada serve a teima do catedrático Fermín Bouza por demostrar, dende a ciencia política, que a cousa da lingua nada tivo que ver cos resultados electorais de hai un ano. Anxo Lorenzo non empregou un só dato ao longo da hora e media que pasou no Café de Redacción de Xornal. Ningún. Non os necesita, ao que parece, para saber o que pensa a militancia socialista, que non é o que os seus líderes expresan. Tampouco para estar na cabeza dos traballadores do ensino, malia ás posicións dos sindicatos. Nin para interpretar a vontade dos pais, diferente da que esgrimen as anpas. Só eles –Anxo Lorenzo non está só– saben o que queren as masas. Son o termómetro do respaldo social e o seu diagnóstico é claro: non o hai arredor do galego, así que non se pode lexislar a favor da lingua propia de Galicia.

Por se había dúbidas, Anxo Lorenzo aclaróunolo: “Xa non son un sociolingüista”. Alguén con moita máis experiencia ca min díxome que nacera un político. Discrepo. A min paréceme que é precisamente todo o contrario: a negación da política. A renuncia a consensuar un modelo de convivencia e articular as ferramentas para construílo. Barra libre nas escolas, que no resto da cousa pública xa hai tempo que funciona a rapina. De feito, creo que habería que rebautizar o seu departamento. A súa, en diante, debería chamarse Secretaría Xeral de Autoservizo Lingüístico. E de Adivinación, claro.

Axéxasme cun axóuxere no nocello

Axéxasme

Conseguín saír da mina sen nada nos petos,
por pouco levo o ouro pero saín a tempo.
Sabía que ía ser máis difícil do que eu pensaba,
como me pasa sempre que atopo as túas pegadas.

E axéxasme cun axóuxere no nocello,
xa che vexo,
ti cres que son un choio, pero non teño un peso,
non teño un patacón.

Ninguén che impide entrar e chegar aquí,
ninguén che vai pechar a porta no nariz.
Podémonos mirar aos ollos para dicir
que ninguén nos vai dicir
o que temos que dicir.

E axéxasme cun axóuxere no nocello,
xa che vexo,
ti cres que son un choio, pero non teño un peso,
non teño un patacón.

As flores que levas dentro son as do xardín
planteinas coas miñas mans, para ti e para min.
Deixa que lles dé o sol, déixaas sorrir.
Tendo esta tristura, quen quer ser feliz?

E axéxasme cun axóuxere no nocello,
xa che vexo,
ti cres que son un choio, pero non teño un peso,
non teño un patacón.

Merecémonos un presidente coma este?

Machista, faltón, chulo e mentireiro. Así se amosa Alberto Núñez Feijóo neste vídeo que, segundo indica un dos autores, pertence a un acto solidario en Teo e non a unha cea de Novas Xeracións en Boqueixón, como se ten indicado.

Védeo e non deixedes de difundilo, porque é unha vergoña.

Chatroulette

Gustoume este artigo de Rexina Vega n'A Nosa Terra:

Chatroulette

A rapaza de Boiro amaña o fondo que abrangue a ollada da súa webcam. Posters significativos, algún libro, un enorme peluche... Un rapaz de Milwakee senta diante da súa computadora cun aquel de nerviosismo e peitéase aproveitando o reflexo da pantalla. En Taipei outro mozo ensaia a súa voz, á procura do ton máis grave e sedutor. Todos abren agora o navegador dispostos a xogar a chatroulette, un novo servizo de videoconferencia que te conecta abitrariamente con absolutos descoñecidos. Este novo enxeño supón un paso máis na voracidade comunicativa dos nosos días. Unha nova forma de relacionarse que, queirámolo ou non, estanos xa a mudar por dentro. O ritmo é vertixinoso. Só conta a primeira impresión. Se non che gusta o que ves abonda con premer no boton de “seguinte”. A rapaza de Boiro tatéxalle, nun inglés primitivo, algo enxeñoso ao adolescente de Milwakee, un silencio incómodo: next. Aparece agora na pantalla o mozo de Taipei. Encadéanse as frases, sen demasiado sentido, calíbrase o atractivo de cada quen, uns segundos de dúbida: next. Pasan moitos 20, 30... pola pantalla da nosa rapaza en Boiro, que remata pechando o ordenador cunha sensación de frustración, co ego dolorido. Porque neste xogo, como no das outras redes sociais volvémonos vulnerables dunha maneira inédita. Por que me suprimiu como amigo? Por que non teño comentarios no meu post? O eu exposto nunha praza pública planetaria na que intercambiar relacións ao ritmo salvaxe da moviola. E aquí estamos todos:obrigados a procurar unha identidade dixital e a reflexionar sobre o interese e atractivo das nosas fantasmas!...

Música contra o decretazo

'Teño dereito a ler sen darme conta'

Estou pendente de falar aquí máis polo miúdo das últimas manipulacións informativas da TVG, do novo paso da Xunta reducindo a presenza do galego en campañas institucionais, así como da actitude chulesca e obsesiva do Valedor do Pobo contra o noso idioma.

Mais permitídeme que hoxe só chame a atención sobre esa frase que puxen como título desta entrada e que inaugura un novo dereito humano, a sumar ao dereito á ignorancia do galego que tanto tempo leva defendendo o PP. A idea dese novo dereito soltouna hoxe o conselleiro de Cultura no Parlamento galego.

Improvisouna? Ou escribíronlla e leuna sen darse conta?

Hai que defender a lingua

O meu artigo desta semana en Galicia Hoxe:

Hai que defender a lingua
A próxima mobilización nacional, o macroconcerto do 17 de abril

"Hai que defender o idioma como sexa", comeza un coñecido poema de Manuel María. Estamos nun momento histórico crucial para levar a cabo o mandato dese verso: botar man de todas as nosas forzas para defendermos a lingua con todos os recursos da convicción e da presión democrática. Vivimos hoxe nunha verdadeira encrucillada na que nos toca definir se imos permitir que destrúan o idioma propio do país ou se, polo contrario, imos ser a xeración que soubo facerlle fronte a esta lexión de enterradores.

A táctica do goberno de Alberto Núñez Feijóo é apurar ao máximo no primeiro tramo da lexislatura todas as medidas máis agresivas contra a lingua galega. Así, consegue matar dous paxaros coa mesma pedra. Por unha banda, amósalle resultados aos sectores máis extremistas do seu partido, os que o auparon á presidencia da sucursal galega do PP e á presidencia da Xunta. Pola outra, pretende cansar a base social máis activa na defensa do idioma, enviando a mensaxe de que as mobilizacións non serven para nada e que o futuro da lingua está decantado sen remedio.

Debemos ser conscientes de que esta batalla vai ser longa, ao menos para toda a lexislatura, e baixo ningún concepto nos podemos permitir desfalecer. No peor dos casos, non llo imos pór fácil; mais non estamos no peor dos casos.

Xa houbo varias contas que lle saíron bastante furadas a Alberto Núñez Feijóo á hora de aplicar o seu plan de enterro do galego. Quixo comprar vontades no mundo cultural fichando un sociolingüista que tiña certo prestixio para que dirixise o proceso de desmantelamento da oficialidade do noso idioma. A confusión nalgúns sectores durou semanas, mais hoxe todo o mundo ten claro que o papel de Anxo Lorenzo como enterrador do galego só pode ser visto con vergoña allea.

Pensaba tamén Núñez Feijóo que as mobilizacións en defensa da lingua de Galiza serían "cos mesmos de sempre" e encontrouse coas maiores manifestacións en defensa da cultura propia de toda a historia da nosa nación. Unha delas, lembrémolo con orgullo, foi a terceira maior concentración da historia democrática do noso país.

Aínda que o neguen publicamente, o propio PP sorpréndese nos seus comités de dirección por tal afluencia, que nin eles foran capaces de conseguir perante crises como as dos incendios, a pesar da súa reputada maquinaria organizativa. Tamén lles causou abraio ver a tremenda mobilización de xente nova nos actos convocados contra o decretazo, especialmente a manifestación nacional que concluíu o pasado 21 de xaneiro na praza máis emblemática do país, a praza do Obradoiro.

Botaba contas o actual presidente da Xunta de que, xa que todos os estudos indicaban que os índices de falantes nas cidades caen en picado, era posíbel subir o nivel das agresións até niveis inéditos. E encontrouse con milleiros de falantes habituais de español subscribindo manifestos en contra da súa política lingüística, participando en folgas e secundando actos do máis diferente tipo, baixo a exclamación de que a lingua galega é cousa de todas e todos. Para máis inri, as estatísticas que se coñeceron sobre o nivel de rexeitamento do decretazo demostran que é máis repudiado nas áreas urbanas, que aínda estando máis desgaleguizadas non secundan nin comprenden tal nivel de ataque contra o idioma propio do país.

Confundiuse Alberto Núñez Feijóo en moitos dos seus cálculos á hora de ponderar a aplicación do plan que lle dixeron que tiña que aplicar contra a lingua galega. Pensaba que con ter o apoio dos principais medios, das principais corporacións empresariais e o poder institucional da Xunta xa lle abondaría, mais aínda resistimos con moitísima forza. Da nosa mobilización constante, intelixente e entusiasta depende que se continúe confundindo.

A plataforma Queremos Galego convocou concentracións de urxencia a semana pasada en contra do decretazo, nas cales se leu este manifesto en forma de decálogo. Cómpre difundirmos o máximo posíbel esta información, para que se coñeza a verdade que a propaganda oficial quere ocultar e maquillar.

Estes dez motivos para recusar o decretazo estarán tamén presentes no macroconcerto que a plataforma cidadá organizou para o vindeiro 17 de abril en Pontevedra.

Recoñecemento de Harold Godwinson

Recoñecemento de Harold Godwinson

Unha noite de cinza caíu sobor da terra,
as lanternas andaban soas por entre os mortos
e nas feridas do máis ferido de todos
Edith Swanehals poñía a luz violeta dos seus ollos
por si aquel era Harold fillo de Godwin
que ela amara tanto.
E aquel mesmo era
a boca pola que saía un fío de sangue
pousada na boca terrea dunha toupeira.

Viña de lonxe o canto do mar. Edith sentouse
a carón do morto
e cun fío branco que tirou dos seus soñares
comezou a tecer un pequeno pano
pra tapar os ollos do Rei.

Escoitábase o mar, e mailas follas secas do bosque
arremuiñando nos camiños entre os outeiros.
A derradeira caricia de Edith foi aquel calado tecer
perto do morto, e cando saía a lúa
mesturou fíos azúes da luz da viaxeira cos seus
- as agullas ían e viñan en silencio
as mans movéndose coma quen anaina un neno
asegurándose de que aquel morto era Harold
o mirar violeta de Edith adentrábase máis e máis
nas escuras feridas,
recoñecendo o sangue do amante, e maila morte.
Así foi que Edith xa estaba cega
cando lle preguntaron quén
entre aquelas sesenta ducias de mortos
era Harold
- este, dixo sinalando, a tentas,
que facía cantar os reiseñores nas noites de verán
cando me bicaba e me decía
- Swanehals, Colo de Cisne, envelleceremos xuntos
pro ti máis lentamente.

(Álvaro Cunqueiro, Herba aquí ou acolá)

[Procurando información sobre a linda historia en que se basea este poema, encontreime cunha interesante curiosidade: unha modelo que quedou tan impresionada na súa adolescencia por estes versos de Cunqueiro que mesmo utilizou durante un tempo como sobrenome o da amada que recoñece entre a multitude ao rei desfigurado e morto. Así o conta ela mesma.

Por certo, disque Heine atribuíu o recoñecemento de Haroldo por parte de Edith a uns chupóns que esta lle fixera. Irreverente e non menos apaixonada versión.]

De perto ninguém é normal

"Vaca profana", Caetano Veloso

Respeito muito minhas lágrimas,
mas ainda mais minha risada.
Escrevo assim minhas palavras
na voz de uma mulher sagrada.

Vaca profana põe teus cornos
pra fora e acima da manada!
Vaca profana põe teus cornos
pra fora e acima da mana...! Ê!

Dona das divinas tetas,
derrama o leite bom na minha cara
e o leite mau na cara dos caretas!

Segue a Movida Madrileña,
também te mata Barcelona.
Napoli Pino, Pí, Pau, punks,
Picassos movem-se por Londres.

Bahia onipresentemente,
Rio e Belíssimo Horizonte.
Bahia onipresentemente,
Rio e Belíssimo Horizo... Ê!

Vaca de divinas tetas,
la leche buena toda en mi garganta,
la mala leche para los puretas!

Quero que pinte um amor Bethânia,
Stevie Wonder andaluz,
como o que tive em Tel Aviv,
perto do mar, longe da cruz.

Mas em composição cubista,
meu mundo Thelonius Monk's blues.
Mas em composição cubista,
meu mundo Thelonius Monk's... Ê!

Vaca das divinas tetas,
teu bom só para o oco, minha falta
e o resto inunde as almas dos caretas.

Sou tímido e espalhafatoso,
torre traçada por Gaudí.
São Paulo é como um mundo todo,
no mundo um grande amor perdi.

Caretas de Paris, New York,
sem mágoas estamos aí.
Caretas de Paris e New York,
sem mágoas estamos aí... Ê!

Dona das divinas tetas,
quero teu leite todo em minha alma,
nada de leite mau para os caretas.

Mas eu também sei ser careta,
de perto ninguém é normal
às vezes segue em linha reta,
a vida que é meu bem, meu mal.

No mais, as ramblas do planeta,
"Horchata de chufa, si us plau".
No mais, as ramblas do planeta,
"Horchata de chufa"... Ê!

Deusa de assombrosas tetas,
gotas de leite bom na minha cara
Chuva do mesmo bom sobre os caretas...
Chuva do mesmo bom sobre os caretas...
Chuva do mesmo bom sobre os caretas...

I left my head and my heart on the dance-floor

Como xa saberedes a inmensa maioría, este vídeo é a última loucura da Lady Gaga, desta acompañada pola Beyoncé.

Cantade e bailade como eu penso facelo esta noite!


Lady Gaga Telephone ft Beyonce
Cargado por axl84_749. -

O decreto do equilibrio?

Publico hoxe no Terra e Tempo dixital este artigo sobre o que significará o decretazo na educación infantil:

O decreto do equilibrio?

O goberno de Núñez Feijóo e os seus altofalantes teiman en presentar o decretazo contra o galego como unha proposta polo "equilibrio", o "bilingüismo" ou o "plurilingüismo". É fundamental que desmontemos no noso entorno todas estas falacias e que expliquemos o que de verdade vai significar esta nova norma.

A plataforma Queremos Galego, impulsada pola Mesa e constituída hoxe por case 700 entidades, elaborou un decálogo no cal resume as principais razóns para rexeitar esta involución educativa e cultural. É bo coñecelo e difundilo entre os nosos contactos, aproveitando todas as posibilidades que ofrecen as novas tecnoloxías. Entre eses motivos, hai un que é o verdadeiro aspecto central desta norma: o varrido absoluto do galego en toda a educación infantil nas cidades e principais vilas do país. Isto é, ningunha nena ou ningún neno poderá ter contacto escolar normal coa lingua propia de Galiza até facer os seis anos! Ou, ao menos, iso é o que pretende o Goberno galego e o que nós temos que impedir que chegue a consumarse, pois do contrario significará unha aceleración brutal da residualización do noso idioma. Reparemos no que di o artigo 5 do decretazo, nas súas tres primeiras epígrafes:

1. Na etapa de educación infantil, o profesorado usará na aula a lingua predominante entre o alumnado, se ben deberá ter en conta a lingua do contorno e procurará que o alumnado adquira, de forma oral e escrita, o coñecemento da outra lingua oficial de Galicia dentro dos límites da etapa ou ciclo.

2. A lingua predominante do alumnado determinarase de acordo co resultado dunha consulta que se efectuará a cada familia antes do comezo do curso escolar acerca da lingua materna do seu fillo ou filla.

3. Atenderase de xeito individualizado o alumnado que non teña coñecemento suficiente da lingua predominante.

Reparemos no que isto significa:

a) A diferenza do decreto anterior, que determinaba que ao menos a metade do horario debería ser en galego tamén nesta etapa, o decretazo de Núñez Feijóo estabelece unha única lingua a utilizar de forma habitual polo profesorado. (Que equilibrio! Que bilingüismo! Que plurilingüismo!)

b) Esta única lingua será a "predominante", que identifican como a que a maioría estabeleza como a "lingua materna". Isto é: na consulta nin tan sequera se preguntará ás familias en que lingua queren que se escolaricen os seus fillos, senón que se inquirirá sobre a lingua en que lles falan. Deste xeito, se unha familia español falante quere que as súas crianzas tamén reciban ensino en galego na educación infantil, verase obrigada a mentir na consulta.

c) Posto que a lingua familiar predominante nas familias das cidades e principais vilas de Galiza é o español, reforzarase aínda máis a ausencia e descoñecemento do galego, sen ter en conta nin tan sequera as minorías cuantitativas que queiran educar os seus fillos e fillas con normalidade na lingua do país.

d) A epígrafe 3 está pensada para aqueles casos onde -a pesar do proceso de desgaleguización e da escasa consciencia lingüística- se manteña e declare o galego como lingua familiar predominante. Arróupase neses casos aos sectores minoritarios que rexeitan o galego, para que poidan alegar "descoñecemento" para unha atención particular ás súas crianzas.

Mais se a letra do decreto importa, moito máis decisivo é o espírito do que está imbuída esta nova norma. A mensaxe que se envía a todas as comunidades educativas e ao conxunto da sociedade é que os poderes públicos non apoian o proceso de galeguización, que lles importa menos que nunca que se cumpra ningún mínimo de docencia no idioma propio e que se está a abrir a porta para gardalo no faiado das cousas vellas e inservíbeis, desas que só algún día se utilizan nalgunha actividade extraescolar.

Por que a tecnoloxía non pode ser en galego?

Collido de aquí.

Dez motivos para rexeitarmos o decretazo

A plataforma Queremos Galego, constituída por case 700 entidades do máis diferente tipo, chama a sociedade a unha mobilización constante até a retirada deste decretazo contra a lingua galega.

Rexeitamos o decretazo presentado polo goberno de Alberto Núñez Feijóo polos seguintes motivos:

1.- Porque non garante que os estudantes finalicen cada etapa educativa coas destrezas lingüísticas tamén en galego.

2.- Porque as nenas e os nenos das cidades e principais vilas non terán ningún contacto co galego até cumpriren os seis anos. Toda a escolarización en educación infantil será na chamada “lingua materna” maioritaria das familias.

3.- Porque é unha proposta feita de costas á sociedade galega. Non coñecemos outro goberno democrático do mundo que conte cun rexeitamento unánime a unha reforma educativa e que siga adiante a pesar de ter en fronte a todos os sindicatos, todas as asociacións estudantís e –excepto unha- todas as asociacións de nais e pais.

4.- Porque aplicar este decretazo vai supor enfrontamentos nos centros. A Xunta fai deixamento das súas funcións e traslada o problema ao profesorado, ao estudantado e ás familias, que serán parcialmente consultadas.

5.- Porque estas consultas parciais ás familias son pura propaganda da Xunta, pois en infantil preguntarase pola lingua familiar para que o ensino só se imparta no idioma da maioría e en primaria preguntarase cada catro anos por cal bloque de materias se pode impartir en galego. Neste disparatado deseño non se tiveron presentes nin criterios pedagóxicos nin o dereito a unha educación en igualdade.

6.- Porque este decretazo vulnera leis básicas (a Lei de normalización lingüística), acordos unánimes do Parlamento (o Plan xeral de normalización da lingua galega) e tratados internacionais sobre dereitos lingüísticos (a Carta europea de linguas rexionais ou minoritarias).

7.- Porque este decretazo estabelece que a Consellaría de Educación pase a fomentar a edición de libros de texto en español e en inglés, a pesar de contaren cun mercado editorial fortísimo. A Xunta diminuirá así os fondos económicos para a promoción de material pedagóxico en galego, a pesar de ter serias carencias aínda en moitos ámbitos.

8.- Porque abre as portas a que se expediente ao profesorado que imparta en galego algunhas materias, como matemáticas, física e química e tecnoloxía.

9.- Porque con esta norma pasamos a ser a única comunidade do Estado español na que se limita que algunhas materias non poidan ser nunca impartidas na lingua propia e na que se posibilitará que os nenos e as nenas non o escoiten na escola (salvo como actividade extraescolar) até faceren os seis anos.

10.- Porque é unha agresión á dignidade da nosa cultura que haxa un goberno da Xunta que ande ás patadas coa lingua propia do noso país.

Ante esta situación, cómpre continuarmos cunha mobilización intensa, á cal está chamada o conxunto da sociedade, tanto falantes de galego como falantes de castelán. O goberno de Núñez Feijóo quere acelerar a extinción do galego, levándonos a un marco legal preautonómico. De nós depende evitalo!

PAREMOS O DECRETAZO CONTRA O GALEGO!

Nin equilibrio nin convivencia

A miña sección desta semana en Galicia Hoxe:

Nin equilibrio nin convivencia
O decretazo leva o galego a unha situación preautonómica

Na conferencia de imprensa do pasado sábado, na cal a Xunta presentou as liñas xerais do decretazo contra o galego, os xornalistas preguntáronlle ao conselleiro de Educación cales eran os motivos que levaban a recomendar que se impartisen en español as materias de física e química, matemáticas e tecnoloxía. Jesús Vázquez Abad respondeu que era por “tradición”.

Será a mesma “tradición” de exclusión do galego á que se refería un portavoz da CONGAPA o ano pasado, José Ramón Hermida: “Utilicemos el sentido común. Químicas o Físicas, con tantas nomenclaturas internacionales, no se pueden dar en gallego.” Oito científicos galegos do Centro Europeo de Investigación Nuclear e o colectivo de docentes de ciencias en Galiza, ENCIGA, responderan xa daquela con claridade e contundencia a eses prexuízos carpetovetónicos, agora repetidos irresponsabelmente polo máximo responsábel da Consellaría de Educación. Cal é esa suposta “tradición” que sustenta a exclusión do galego de determinadas materias? Hai algún verdadeiro criterio pedagóxico ou racional que poida alicerzar ese disparate?

Sen diálogo real

As liñas xerais que este sábado pasado presentaron o conselleiro e o secretario xeral de Política Lingüística resúmense en que levan o idioma galego no sistema educativo a 30 anos atrás. A situación que propoñen e queren impor a pesar do rexeitamento unánime da comunidade educativa é preautonómica. O decretazo regula e limita o idioma galego como un coñecemento opcional até que se cumpran os seis anos, varrendo de facto a súa presenza na educación infantil nas cidades. Este é o golpe máis letal, co que se pretende acelerar aínda máis a erradicación da lingua propia de Galiza, asegurándose a súa plena residualización no medio prazo.

Ademais, este decretazo abre as portas a que se expediente o profesorado que imparta determinadas materias en galego, como as matemáticas, a tecnoloxía e a física e química. Reparemos, ademais, en que a materia que a Xunta vai recomendar tanto en primaria como en secundaria que se imparta só en español (as matemáticas) é xuto a mesma que o Parlamento galego recomendou no ano 2004 por unanimidade que fose ministrada na lingua propia do país... Daquela, recordémolo, para abraio e indignación, Alberto Núñez Feijóo era vicepresidente da Xunta. Preguntemos de novo: Hai algún criterio pedagóxico ou racional que fundamente esta radical mudanza?

En síntese, os dirixentes do PP queren que este sexa o decreto que acelere a extinción do galego. Mais que non se confundan. A realidade é máis complexa do que eles quererían e non lles abondará con ter o poder institucional, mediático e económico. Nós temos a forza que nos dan a razón e saber que defendemos un dereito básico e xusto.

Non imos cesar nesta loita cívica. Tócalle ao conxunto da sociedade mobilizarse con máis forza para parar este despropósito. Repito: tócalle ao conxunto da sociedade; tanto aos que falan castelán, como aos que falan galego. E mesmo lle toca mobilizarse con máis forza aos votantes do PP en anteriores eleccións, que deben reflexionar se apoiaron este partido para que enterre o noso idioma.

Con este decretazo, seremos a única comunidade autónoma do Estado con lingua propia diferente do castelán na que se poñan topes para a presenza do idioma histórico e xenuíno. Seremos a única comunidade do Estado con lingua propia diferente do castelán en que se impida que o profesorado a poida usar en determinadas materias. Tamén seremos a única comunidade do Estado en que se posibilite que haxa nenos e nenas que non escoiten a lingua propia na escola até faceren os seis anos. Non hai comparación posíbel con outros territorios do Estado, nin tan sequera cos gobernados polo PP, como foron Balears ou Navarra no seu día e hoxe o é a Comunidade Valenciana.

Non hai mellor xordo...

As liñas avanzadas o pasado sábado polo conselleiro de Educación sobre o decretazo contra o galego son, en todo o fundamental, as mesmiñas que as xa anunciadas no texto coñecido até o momento, que o presidente da Xunta presentara na véspera de fin de ano. Son, pois, as liñas rexeitadas de forma contundente pola inmensa maioría da sociedade e de forma unánime polas organizacións representativas da comunidade educativa. Ademais, débese facer notar que algúns cambios a respecto do texto do 30 de decembro aínda supoñen unha involución maior, como cando se sinalan en secundaria que as materias de matemáticas, tecnoloxía e física e química non se deben impartir en galego.

Non coñezo outro caso dun goberno democrático do mundo que teña tal nivel de rexeitamento a unha reforma educativa e que continúe adiante cos seus plans, sen escoitar as entidades representativas de profesorado, estudantado e nais e pais, nin as principais institucións culturais do país, como son no noso caso o Consello da Cultura Galega e a Real Academia Galega. Con isto demóstrase que estamos ante un goberno teledirixido, no que Núñez Feijóo non fai máis que aplicar un plan deseñado en Madrid, que quere levar a cabo no noso país con independencia da opinión da sociedade galega. Fronte a isto, cómpre activarmos a dignidade: mobilizarnos e desobedecer esta contrarreforma.

Concentracións hoxe

Este serán, trece concellos do país acollerán concentracións ás oito do serán en contra deste decretazo. Serán na praza do Toural de Santiago, diante do Marco en Vigo, na praza de Pontevedra na Coruña, diante dos respectivos edificios administrativos da Xunta en Ourense, Lugo e Ferrol, na praza da Peregrina en Pontevedra, na praza de España en Ferrol, na praza de Galiza en Vilagarcía, diante das respectivas casas consistoriais en Noia, Foz e Carballo, así como na praza da Farola na Estrada. Na Pobra do Caramiñal será a concentración ás 20.30 h no Cantón da Leña.

Que se vaian!

Perante esta situación, cómpre tamén acentuarmos a campaña de envío de correos electrónicos ao presidente da Xunta reclamándolle unha mudanza urxente das súas políticas culturais, educativas e lingüísticas. Esa mudanza debe pasar, irremediabelmente, polo cesamento de ambos os conselleiros.

O texto de correo-e proposto pola Mesa pola Normalización Lingüística, que vos recomendo enviar desde a súa páxina web (http://www.amesanl.org/campanhas.html) é o seguinte:

Señor presidente:

Diríxome a vostede para reclamarlle unha mudanza urxente e profunda da súa política cultural, educativa e lingüística.

O seu goberno está a romper consensos sociais fraguados durante anos nesas áreas e a enfrontarse coa práctica totalidade dos axentes que actúan nas mesmas, o cal está a producir unha crecente crispación, enfrontamento social e preocupación sobre o futuro do noso idioma e da nosa cultura.

Este necesarísimo cambio de políticas debe comezar polo cesamento dos titulares destes departamentos, que demostraron a súa incompetencia para gobernar e a súa prepotencia á hora de falar cos principais axentes dos seus respectivos sectores.

Debe saber que a inmensa maioría da sociedade galega considera que o goberno que vostede preside está queimado, rexeitado e desacreditado, mais escríbolle este correo electrónico coa esperanza de que vostede comece a escoitar a sociedade e rectifique.

Se continúa sen ouvir as demandas da sociedade galega e mantén esta política de crispación e división, os problemas non farán máis que agravarse, o cal non será bo para ninguén.

Cumprimentos cordiais.

Concentracións mañá, segunda feira, ás 20 h

Estas son as concentracións xa confirmadas para o día 15 de marzo en repulsa ao decretazo contra o galego no ensino:

- Santiago de Compostela: ás 20 horas na Praza do Toural.
- Vigo: ás 20 horas na Rúa do Príncipe (diante do MARCO).
- A Coruña: ás 20 horas na Praza de Pontevedra (diante do instituto).
- Ourense: ás 20 horas na Avenida da Habana (diante do edificio administrativo da Xunta).
- Lugo: ás 20 horas na Rolda da Muralla (diante do edificio administrativo da Xunta).
- Pontevedra: ás 20 horas na Praza da Peregrina.
- Ferrol: ás 20 horas na Praza de España (diante do edificio administrativo da Xunta).
- Vilagarcía de Arousa: ás 20 horas na Praza de Galiza.
- Noia: ás 20 horas diante do Concello.
- A Pobra do Caramiñal (para toda a Barbanza): ás 20.30 no Cantón da Leña.
- Foz: ás 20 horas diante do Concello.
- Carballo: ás 20 horas diante do Concello.
- A Estrada: ás 20 horas na Praza da Farola.

Concentración de urxencia

Hoxe sábado ás 11.30 h, concentración de urxencia diante de San Caetano. A Xunta presenta o decretazo contra o galego.

Reclama o cesamento dos conselleiros de Cultura e Educación

Podes colocar este bánner no teu web, animando a máis xente a que participe na campaña para reclamar a dimisión ou o cesamento dos conselleiros de Educación e Cultura.

Clicando nel, irás a un enderezo desde o que poderás enviar un correo electrónico ao presidente da Xunta.

Participa e difúndeo!

Adiante coa iniciativa popular en defensa do galego!

A plataforma Queremos Galego desenvolverá unha intensa campaña de respaldo á proposta legal que a Mesa do Parlamento rexeitou por maioría aducindo motivos xurídicos que non se sosteñen.

'Hay que ser estúpido para pensar que voy a decir Desván de los Monjes'

O mesmo conselleiro que afirmou que "la cultura gallega está bien, pero limita" ou que "la cultura gallega está acomplejada y ensimismada", respondía no Parlamento con vehemencia ás críticas da oposición, nas que lle apuñan que deturpara Sobrado dos Monxes como *Desván de los Monjes e Touro como *Toro.

"Hai que ser estúpido para pensar que vou dicir Desván de los Monjes!", retrucou para despois abroncar a PSOE e BNG: "Deixen de procurar lixo en internet!".

Pois haberá que ser estúpido, entón:



O único que se coñece da xestión do conselleiro de Cultura nomeado por Núñez Feijóo son polémicas e despropósitos. Cada vez ten máis sentido o berro unánime para que dimita.

Sexamos motores da lingua!

No artigo desta semana en Galicia Hoxe realizo algunhas reflexións xenéricas sobre a importancia de nos convertermos en falantes de galego a tempo completo, con consciencia e lealdade lingüística.

'Perturbados', 'estúpidos aldeanos', 'cantonales', 'estúpidos ignorantes', 'pueblerinos'...

Escoitádeo e tirade as vosas propias conclusións:

Close your eyes

Podédesme chamar hortera ou repipi, pero a verdade é que me gusta o Titanic de James Cameron, aínda que non estea no top ten das miñas películas favoritas e que en facebook me metese no grupo "Eu tamén penso que Jack collía no taboleiro".

Mudam-se os tempos, mudam-se as vontades

Mudam-se os tempos, mudam-se as vontades,
muda-se o ser, muda-se a confiança;
todo o mundo é composto de mudança,
tomando sempre novas qualidades.

Continuamente vemos novidades,
diferentes em tudo da esperança;
do mal ficam as mágoas na lembrança,
e do bem, se algum houve, as saudades.

O tempo cobre o chão de verde manto,
que já coberto foi de neve fria,
e em mim converte em choro o doce canto.

E, afora este mudar-se cada dia,
outra mudança faz de mor espanto:
que não se muda já como soía.

Luís Vaz de Camões

A historia soñada

Velaquí o meu artigo desta semana en Galicia Hoxe, dedicado a un meu profesor querido e admirado:

A historia soñada
Lendas das Dunas de Olveira e Corrubedo

Para o Suso Laíño, quen, co seu exemplo, me fixo decatarme de que a miña fala era unha lingua

Nunha entrevista a Álvaro Cunqueiro na TVE de 1978, o recoñecido escritor situaba a orixe da súa xenial fabulación narrativa na forma en como se explica oralmente a historia de Galiza, nunha visión lendaria do pasado. Explicaba o varias veces candidato ao Nobel polas letras galegas: “Galiza é un país de tradición oral, un país ahistórico, no cal a xente non ten memoria da época en que pasaron as cousas. A muralla de Lugo, por exemplo, dirán non que a fixeron os romanos, senón os mouros, e o mesmo a catedral de Santiago, ou o que for. Todo o fixeron os mouros. Entón non ten memoria de en que época pasaron as cousas e a tradición oral, os temas dela, corresponden a todas as épocas posíbeis. Son sempre pasado, pero dalgún xeito, posto que predican do home, son tamén tempo presente, claro.”

Galiza é un país ao que secularmente se lle negou o seu propio relato histórico porque as crónicas, é sabido, son a ditado dos vencedores. Mais, extramuros do poder e da fixación escrita, de xeración a xeración transmitíronse outras explicacións sobre o mundo, sobre a relación do ser humano co medio, a través de elementos míticos encarnados en contos e lendas.

A historia oficial, a presentada como academicamente válida, considerou Galiza como un ente marxinal, propio de notas de rodapé, e por tanto sen necesidade de explicación. Tal situación aumentou a disxunción entre a versión dos libros, tantísimas veces negadora e deformante, e a das historias que os avós se encargaron de contarlles aos netos para explicarlles o mundo que os rodea e, como diría Uxío Novoneyra, para conectar cos mortos.

No meu espazo desta semana en Galicia Hoxe quero deixar constancia dalgunhas lendas sobre as Dunas de Olveira e Corrubedo que me relatou de pequeno miña avoa Pepa e que miña tía Pepita me axudou a fixar. Como nos indicaba Cunqueiro, estas historias cóntanse como elementos do pasado, mais que poden pasar en calquera momento do presente e do futuro, pois terán vixencia mentres os encamentos sigan a existir.

Quero deixalas escritas tal cal, con todas as contradicións que se puider observar cos relatos doutras persoas, pois ese é un trazo da oralidade que lle concede maior riqueza e interese.

Ver tal!

Santiago Apóstolo veu até Ribeira dacabalo do seu branco corcel e chegado a un determinado punto divisou unha inmensa cidade moura, ante a cal exclamou: “Ver tal!”, por ver tal cousa, tal pecado.

Nese momento, a cidade moura ficou enterrada pola area, destruíndoa toda ela e dando lugar ás actuais Dunas, tamén chamadas Os Montes de Area. As palabras do Apóstolo (“Ver tal”) deron lugar ao topónimo Bretal, o lugar desde onde se efectuaría a maldición.

Restos da cidade moura

Antes nas Dunas había un lugar chamado Malverde (outra xente denomínao Valverde), que se afundiu. Como probas de que houbo ese lugar, cóntase que a campá que ten a igrexa de Olveira, que é moi forte, se encontrou entre a area. Dise tamén que ás veces se escoita repicar un sino debaixo das Dunas.

Ademais, sostense que as casas de Malverde estaban adornadas con “baldosas bonitísimas” e sinálase que “moita xente que encontrou baldosas as levaron para as súas casas”, dando outro novo exemplo de verosemellanza aos relatos.

O encantamento da tendiña

Unha muller ten unha tendiña posta con varios obxectos para vender (non se especifica exactamente o lugar, nos arredores das Dunas).

Un home pasa interesándose polo que exhibe e ela pregúntalle: “Que queres da miña tendiña?” “Un cinto”, responde el, para levarllo á súa muller, que está esperando un fillo. Mentres vai de camiño á casa éntranlle ganas de facer algo que ninguén pode facer por el e pendura o agasallo dunha póla. Para a súa sorpresa, ve como iso fai que lle prenda lume á árbore.

Outro día volve pasar o mesmo home e colle tres chuscos de pan, tamén para levarlle á muller. Mentres vai de camiño, comeu un dos cornechos. Como consecuencia, o seu fillo naceu coxo.

Outro día volveu pasar e a muller volveulle preguntar: “Que queres da miña tendiña?” Desta vez interesouse por unhas tesoiras, co cal ela o perseguiu ameazándoo con quitarlle os ollos.

Ante esa situación, alguén o advertiu de que a muller da tenda era un encantamento e que cando lle volvese facer a pregunta “Que queres da miña tendiña?”, el tería que escollela a ela. Así, a seguinte vez, ante o repetido ofrecemento, el respondeu: “A muller que atende nela”. Ela entón agradécello e explícalle que con esa resposta a librou do encantamento que tiña enriba.

Os pais mouros adoitaban encantar as súas fillas, moitas veces enterrándoas debaixo de pedras e obrigándoas a superar probas para se lograren salvar.

A muller que vive no mar

Do outeiro grande que hai no mar, a carón das Dunas, saía unha muller, unha “señorita”, que tendía a roupiña entre as pedras e tamén ía coller as rabizas das leiras próximas, “porque antes alí había moitas leiras”.

Un día foron os veciños atrás dela: “Ladra! Que nos roubas as rabizas!”. Entón as pedras do outeiro abríronse ao medio e ela entrou, bruando, coas rabiciñas na man. De alí xa non saíu máis. Era outro encantamento.