Perecénse nos aneis. As árbores téñenos no tronco. De facermos un corte horizontal a unha árbore veriamos no tronco os seus aneis. Un anel por cada ano, é así como se sabe cal é a idade da árbore. Os peixes tamén teñen aneis, pero nas escamas. E como acontece coas árbores, grazas a estes aneis sabemos cal é a idade do animal.
Os peixes sempre están a medrar. Nós non, nós minguamos dende a chegada da madureza. O noso crecemento detense e os ósos comezan a xuntárense. A persoa encolle. Os peixes, pola contra, crecen até morreren. Máis rápido cando son novos e máis lentamente co paso dos anos, pero sempre están a medrar os peixes. E por iso teñen aneis nas escamas.
O anel dos peixes orixínao o inverno. O inverno é o tempo durante o cal o peixe come menos e este momento de fame deixa unha pegada escura nas súas escamas. Porque crecen menos durante a época do inverno. No verán non. Cando os peixes non pasan fame non queda marca ningunha nas escamas.
O anel dos peixes é microscópico, non se ve de primeiras, pero velaí está. Coma se fose unha ferida. Unha ferida sen pechar ben.
E coma os aneis dos peixes, os momentos máis difíciles fican na nosa memoria, fan marca nas nosas vidas, até convertérense en medida do noso tempo. Os días felices, pola contra, pasan lixeiros, rápido de máis, e axiña os esquecemos.
O que para os peixes é o inverno, para as persoas é a perda. A perda delimita o noso tempo: o final dunha relación, a morte dun ser querido.
Cada perda, un escuro anel no interior.
(Bilbao - New York - Bilbao, de Kirmen Uribe)
Nenhum comentário:
Postar um comentário