Na súa última visita a Galiza, Curros preguntábase que sería do futuro da patria, da súa cultura, dos seus símbolos. Antes de verse forzado a regresar a Cuba, realizou unha ofrenda de flores e versos a Rosalía de Castro en Bonaval. Metaforizaba o seu desacougo no lugar onde a Asociación Rexionalista Galega levara os últimos restos da fundadora da nosa literatura contemporánea:
¡Quen sabe se deste recinto santo
non quedará mañá pedra con pedra!
¡Quen sabe si esta tumba, nese día,
chegará a ser, tras bélicas empresas,
taboleiro de iankee mercería
ou pesebre de bestas xaponesas!
Este ano, conmemoramos o 125 aniversario do falecemento da escritora. Mentres, ironicamente, achámonos co vergoñento feche do Panteón de Galegos Ilustres. É, pois, moi necesario que arroupemos o acto organizado para o vindeiro 15 de xullo pola Asociación de Escritores en Lingua Galega:
Pois non pode ser, como diría o mesmo Curros noutros versos dese poema, que o gabar glorias estrañas nos consoles das propias que perdemos; das que estamos a perder.
Nenhum comentário:
Postar um comentário