Onte, Marga Romero publicou no suplemento cultural do Faro de Vigo unha crítica do libro En castellano no hay problema e A Nosa Terra sinalaba que a obriña está como o segundo título de non ficción en galego máis vendido esta semana. Agradezo as palabras xenerosas da crítica e a acollida de todas e todos vós. Ambas me serven de aliciente.
Transcribo a continuación a reseña, que tamén podedes consultar nesta ligazón en pdf:
RIGOR E LUCIDEZ
Contra os prexuízos do autoodio
Produto do combate cívico en defensa da normalización da lingua, a escrita volve exercer de transmisora de argumentos razoados contra os prexuízos do autoodio. Mostras de tal loita vén ser o volume que hoxe lles recomendo, asinado por Carlos Callón, presidente da Mesa pola Normalización Lingüística. O título En castellano no hay problema é o nome escollido por votación no blog persoal do autor e reúne unha selección de artigos publicados en diferentes medios que abranguen as datas de setembro de 1997 a xaneiro de 2010. Entre ambas, ofrece o autor unha radiografía “descarnada mais non catastrofista”, unha crónica da situación lingüístistica de Galicia, da desacertada e negativa política lingüística e da contestación da cidadanía. Entre unha e outra data, reflexións das dúas últimas lexistalturas de Manuel Fraga, como a importancia de exhibicións de filmes en lingua galega ou sobre o abandono do galego polo Centro Dramático Galego, a necesidade de chegarmos a “Un Acordo Nacional sobre a Lingua” ou as cartas abertas a Emilio Pérez Touriño e a Francisco Vázquez, que nos refresacan a memoria da política lingüística exercida desde o PSOE; análises máis demoradas da época do bipartito dedícanselle ao galego no ensino, á edición, á falacia da imposición lingüística, á razón desde o Consello de Europa e á ignorancia de G. Steiner, tan ben concretizados en “Adiantos, continuísmos e algúns retrocesos. Repaso a uña de cabalo á política lingüística nesta lexislatura”.
Desde a razón e o rigor, con ironía, sen dramatismos, recóllense os mellores argumentos para desbotar a “demagoxia” e o “disparate” que caracterizan a lexislatura de Feijóo, argumentos para ir en contra do novo “decretazo” que atenta contra o Estatuto de Autonomía ou a Carta Europea das Linguas Rexionais, a demostración das dificultades do galego na xustiza ou na administración e achégase a análise real dos datos do Mapa Sociolingüístico de Galicia (2009) que se enfronta interpretación da “narcosociolingüística” (H. Monteagudo). As solucións son as legais e están no Plan Xeral de Normalización do Galego de 2004. Unha aposta pola mellora cuantitativa e culitativa da lingua que nos descobre a lúcidez de Carlos Callón.
Por favór Carlos, bótelle unha ollada a esta convocatoria e considere difundi-la se lle parece apropiado:
ResponderExcluir"Aqueles que profesan a liberdade, e aínda así, desvalorizan a axitación, son homes que queren colleitar a terra sen arala. Eles queren choiva sen tronos e lóstregos. Eles queren o océano sen o impoñente ruxido das súas augas. Esta loita pode ser moral, ou pode ser un física, ou pode ser moral e física, pero debe ser unha loita. O poder non concede nada sen unha demanda. Nunca o fixo e nunca o fará"
Frederick Douglass, abolicionista americano, Carta a un asociado de 1849
Temos moitos puntos en común.
Compartimos desexo de ser. Compartimos necesidade de estar.
Compartimos a carencia de espazo para leva-lo a cabo, a carencia de espazo para pensar e expresar.
A carencia de auditorio, de teatro, de escena.
Compartimos a capacidade para acadar ese espazo.
A Cultura non é Arte.
O Arte non debe converterse nunha actividade que teña a produción, o consumo masivo e o lucro económico como finalidade principal.
O Arte non é industria.
Nalgún momento implantóusenos a idea de que os auditorios, os teatros, e as rúas non nos pertencen. De que non temos dereito a eles. De que non son da nosa responsabilidade.
Os teatros son nosos. Os teatros perténcennos ós espectadores, ás actrices, ós bailaríns, ás escritoras, ós frautistas, ás poetas, ós profesores, ás directoras, ás estudantes, ós traballadores...
Os teatros son da nosa propiedade.
Esta situación, onde os nosos instrumentos e plataformas de comunicación están sendo controlados e manipulados por homes e mulleres que carecen de ética e de estética, de intelixencia e creatividade, pode e debe cesar.
Debemos cesar na nosa vasalaxe, no noso ridículo empeño por acada-la súa simpatía, a súa comprensión, o seu respecto. ¿Para que?, ¿para gañar acceso a uns contextos que en realidade, nunca deixaron de ser nosos?. Non podemos ter medo das represalias, non pode haber peor situación para nós que o illamento aceptado.
¿Ou é que temos medo a escoitar a nosa propia voz?, ¿temos medo a tomar posicións?, ¿medo ó cambio?, ¿medo ó éxito?.
Debemos ignoralos.
O teatro e noso. Tomemos o teatro.
Debemos falarnos. Debemos escoitarnos.
Debemos escoitarnos.
Debemos xuntarnos coa música, cos corpos, coas palabras.
Debemos xuntarnos coa paciencia esgotada. Debemos ficar alí.
Tomemos o teatro.
Isto non é unha convocatoria de manifestación.
Isto é unha convocatoria de encontro masivo no noso teatro. Un punto de partida. Unha oportunidade.
Na capital. No espazo central. No Salón Teatro. O día 15 de Xullo, ás 11:00.
Difundir. Asistir. Confrontar. Destruír. Organizar. Transformar.