Desvalido e voraz como o meu medo

Hai estratos distintos de vazio.
Un medra indiferente
alimentado da miña indiferenza,
o meu rosto de pálpebras fechadas,
o visgo lento das horas, a sua orde
que simula (non mantén)
a vida.
Dentro dos ollos pode haver ruas con sol,
unha avenida con árvores que conto
para chegar á casa, un longo corredor
con lóstregos nas costas
e a confusión de bocas e de tactos
nun cuarto que foi branco
e crepita coas vozes da mañá
en tanto se enche de sombras e borralla
e fica para sempre nas paredes
a sillueta dun home, un can, unha muller,
e nas estantes un animal sen pel
desvalido e voraz como o meu medo.
Non quero abrir as portas,
nen quero ouvi-lo arfar tras os espellos,
meu amor sen carícias e sen bocas
asfixiando nas pálpebras fechadas,
no seu vazio sen tempo
(o tempo é un espellismo)
en carne viva.

(Pilar Pallarés)