Xustificando a censura

Xa comentei no seu día o lamentábel episodio coa Delegación da Xunta en Madrid, a Casa de Galiza, que se negou a conceder a súa sala para poder presentar alí o libro En castellano no hay problema. Dixéronme literalmente que non darían a licenza até que o delegado da Xunta lese o libro.

Tras catro meses de burla e censura, tiven que procurar outro lugar onde poder desenvolver o acto. Para culminar a bufonada, a Casa de Galiza comunicaba, o día anterior ao acto xa programado en Madrid (como eles ben sabían, mesmo por min), que poderían concederme a sala para finais do mes de xullo.

O BNG presentou unha pregunta no Parlamento galego para saber como puido producirse este acto de censura nunhas dependencias públicas. A resposta, coa desvergoña característica do goberno de Alberto Núñez Feijóo, é a seguinte:

Como xa expliquei no seu día, mesmo tiñan o libro no seu poder desde había meses. E, así, co libro na man, puideron comprobar cal era o título, a editora, etc. Imaxinade que non o tivesen! Como poderían saber se non cal é o autor, o título e a editora? Non é censura, claro que non. É "información", só que no sentido franquista do termo.

Se o que querían era ler o título do libro no propio libro e xa tiñan o libro, por que tardaron catro meses en conseguir ter unha data dispoñíbel?

De verdade non tivo nada a ver con esta situación que neste libro se criticase -lexitimamente!- a política lingüística, educativa e cultural aplicada contra o galego por parte de Alberto Núñez Feijóo? De verdade?

Este tipo de argumentacións non recorda demasiado a outros tempos?