Vinte anos...! Foron vinte
as doridas badaladas
que no relox da Existenza
espallaron as campanas.
Tremeu toda a honesta torre
da miña vida pasada.
Un novo bando de pombas
feito de ensonos de nacra
veu a mergullar a pruma
na miña fonte Castalia
e na aresta máis esquiva
da torre nunca escalada
a bandeira do Desexo
despreguizou súas azas.
Vinte anos! Leda edade!
Inda se soña cas fadas!
Temos todos unha noiva:
a estreliña da esperanza.
Ri pra nós a Natureza
con líricas gargalladas;
e pregan por nó-las nais;
e nos unxen as rapazas
ca dozura dos seus bicos
e co mimo das suas bágoas.
Alcenden pra nós máis mundos
as noitiñas estreladas...
cada luceiro un diamante
e cada estrela unha lámpara
pra ver millor os carreiros
de camiño prás fiadas!
Vinte anos...! Cando cruxan
as trabes da miña casa
co rudo empuxe do vento
dos anos i a treboada
da Vida; cando xa teña
croa de guedallas brancas,
quero que fuxa a mamoria,
que non veñan os pantasmas
do tempo ido a cravarme
o coitelo das lembranzas!
Vinte anos....! Foron vinte
as doridas badaladas
que no relox da Existenza
espallaron as campanas!
Fermín Bouza Brey
Nenhum comentário:
Postar um comentário