Desculpade o longo título desta entrada, mais penso que é conveniente, moi conveniente, reparar en cada unha das partes da cabeceira deste
comunicado que enviamos hoxe desde A Mesa pola Normalización Lingüística.
Primeiro: é unha doutora a que exixe que non se dirixan a ela en galego. Non é a primeira vez que unha noticia coma esta sae nos medios de comunicación. Unha pediatra do Hospital Modelo da Coruña tamén daba a orde de que lle falasen só en castelán, e trasladaba o seu mandato fóbico tanto aos pequenos pacientes como aos seus familiares ou acompañantes. O centro sanitario non só non o negou, senón que o xustificou publicamente a través dun comunicado (!). Por se alguén o dubida ou esqueceu,
iso foi en pleno século XXI, hai cinco anos. Que atención médica pode prestar quen se nega a escoitar a palabra dos pacientes?
Segundo: neste caso trátase dunha doutora do SERGAS, non da facultativa dunha clínica privada. É traballadora da Administración autonómica galega a que insta a que non lle falen en galego. Que teñen para dicir sobre isto o tan galeguista presidente da Xunta, as e os gobernantes da Consellaría de Sanidade, o ornamental secretario xeral de Política Lingüística? E as institucións culturais galegas (Real Academia Galega, Consello da Cultura Galega) sairán do seu letargo perante casos coma este? Varremos debaixo da alfombra e facemos como se non pasase?
Terceiro: tal e como relata un dos familiares, a doutora realizou tal orde de maos modos, exixindo, con frases como “No te tengo por qué entender y me tienes que hablar en castellano”. A traballadora pública autonómica non só pronunciou a indecente orde de que non se dirixisen a ela en galego, senón que, ademais, frivolamente, no leito de morte dunha persoa, opta por se enfadar ao ver que non encontra unha resposta submisa.
Cuarto: a orde de non usar o galego deulla a familiares dun moribundo, con toda a vulnerabilidade e dor que significa tal abuso de poder nese contexto.
Quinto: a exixencia de que non usasen o galego realizouna na casa do moribundo e deses seus familiares. Non é falar o idioma que queiramos no noso propio fogar o mínimo que podemos exixir da tan cacarexada "liberdade lingüística"? Ollo, tamén, se lerdes o
comunicado e a carta de queixa dun dos familiares; reparade en que a doutora mesmo instou a que expulsasen da zona ao neto do moribundo porque este quixo continuar a falar en galego (!).
En fin, desde aquí enviamos toda a solidariedade cara ás persoas afectadas, o noso total rexeitamento de situacións tan intolerábeis coma esta e a nosa reivindicación dunha pesquisa a fondo por parte da Xunta, que conleve as necesarias medidas de carácter disciplinario para que tales discriminacións non se produzan de novo.
