Marcos Maceira é desde hai anos unha batería imprescindíbel na sala de máquinas da Mesa e de Queremos Galego. Por exemplo, leva tempo coordinando o exitoso Correlingua e foi unha das mans que fixeron posíbel organizativamente as enormes manis en defensa do noso idioma que todos temos na cabeza e no corazón.
Nunha desas ocasións houbera que comezar o acto final porque levabamos tempo coa praza xa case chea. Confiabamos en que a xente que faltaba fose entrando en minutos e cubrise os escasos ocos do empedrado. Pasaba o tempo e a riada humana, porén, non se detiña. A persoa que presentaba nese día xa levaba o acto cara ao feche e chamoume para que lanzase o discurso. Cando ía comezar a falar, o Marcos pasoume discretamente un papeliño en que me avisaba de que aínda había xente saíndo da Alameda. Naquel humildísimo cachiño de folio -que aínda teño gardado- resúmense moitas emocións. A RTVG censurara a convocatoria, os recursos para facer chegar a nosa mensaxe eran limitadísimos... porén o amor pola lingua saltara as barreiras e inundara Compostela. E aínda as que viñeron despois e as que han vir todas as veces que fixeren falta!
Ademais de na Mesa ou en Queremos Galego, o historiador Marcos Maceira é un home con moita experiencia no activismo cultural. Teño de enfatizar ese substantivo, "experiencia", pois non por acaso é un día máis vello ca min: miña nai pariume na madrugada dun 26 de agosto e el chegou ao mundo un diíña antes. Fóra brincadeiras, o Marcos estaba a ser nestes momentos -tamén!- o dinámico presidente da veterá Agrupación Cultural O Galo, responsabilidade que deixará para imprimir a súa forza a tempo completo á Mesa pola Normalización Lingüística.
Forza traes e forza che damos! Adiante!
Nenhum comentário:
Postar um comentário