FRORES DE PAPEL
Agallopamos longamente no siléncio,
nas palabras que non se atreven a sair,
como o paxaro que tenta o vóo primeiro;
no medo sementado en todos os invernos,
sen descanso, con paixón, con teimosia,
para facernos calco do cinismo e da mentira.
Os nosos ancéios, o branco sentimento,
o noso amor puro e sinceiro
foron desterrados, proibidos,
e sobre eles botaron cinza e lama,
cardos e silveiras, carraxe e hipocresia
nun intento sobrehumano para vencernos.
Temos o camiño ben marcado e sinalado,
aquel polo que se nos permite andar
con condicións –nunca poñernos á cabeza–,
adubiado con frores de papel,
con chios de paxaros de metal,
con silveiras de plástico e seixos de cartón.
O que saia por vieiros tanxenciais
é soterrado nas illas ermas e bravias,
paseado nun carro de bois polo País,
exposto á mofa, á risa e á carraxe,
aproveitado pola Ciéncia servil e podrecida
como mostra irrefutábel da monstrosidade.
Non é doado vencer tanta borralla,
mostrar as tripas verdadeiras dos mestres
cuia podrémia intentan agachar.
Non é doado, non, trocar tantos séculos de
engano
e amosarse cada ún como o que é.
(Lois Diéguez, O ferro dos dias, 1982)
Nenhum comentário:
Postar um comentário