Sóubenme lúa atrasada, perdida polo medio do día,
nó de vimbio moi fino,
bidueira de poucos redondeis.
Non alcanzo a expresar aínda
canto me entumeceu a chuvia,
canto adiviñaba no tacto ante tempo.
Sóubenme filla dos outonos,
muller mantelo, estrela e escarcha.
Anoei este canto co ritmo preciso
co que petaban as andaravías de latón dalgún día,
coa pureza dos primeiros narcisos do xardín,
coa friaxe toda que cala o esquelete das árbores.
Souben da dozura do vento en min,
ás veces da melea do meu corpo
e do agre nome das femias
do animal na boca dos homes.
O peso da derrota, Medos Romero, 2000.
Nenhum comentário:
Postar um comentário