Versos para a sexta feira: Michael Rosen sobre Gaza

Israel prohíbe anuncios na radio coa lista de nomes das crianzas asasinadas en Gaza. (Guardian, 24 de xullo de 2014)

Non nomeedes as crianzas mortas.
A xente non debe saber os nomes
das crianzas mortas.
Os nomes das crianzas mortas deben agocharse.
As crianzas deben ser anónimas.
As crianzas deben deixar este mundo
sen teren nomes.
Ninguén debe saber os nomes
das crianzas mortas.
Ninguén debe dicir os nomes
das crianzas mortas.
Ninguén debe sequera pensar que as crianzas
teñen nomes.
A xente debe entender que sería perigoso
coñecer os nomes das crianzas.
A xente debe estar protexida
de saber os nomes das crianzas.
Os nomes das crianzas poden espallarse
como unha reacción en cadea.
A xente non estaría segura se soubese
os nomes das crianzas mortas.
Non nomeedes as crianzas mortas.
Non lembredes as crianzas mortas.
Non pensedes nas crianzas mortas.
Non digades: “crianzas mortas”.

A versión orixinal do poema que traducín o mellor que souben:

Israel bans radio advert listing names of children killed in Gaza
(Guardian 24.07.14)

Don’t name the dead children.
The people must not know the names
of the dead children.
The names of the children must be hidden.
The children must be nameless.
The children must leave this world
having no names.
No one must know the names of
the dead children.
No one must say the names of the
dead children.
No one must even think that the children
have names.
People must understand that it would be dangerous
to know the names of the children.
The people must be protected from
knowing the names of the children.
The names of the children could spread
like wildfire.
The people would not be safe if they knew
the names of the children.
Don’t name the dead children.
Don’t remember the dead children.
Don’t think of the dead children.
Don’t say: ‘dead children’.

[Michael Rosen é un recoñecido autor inglés de literatura infantil. A súa familia é xudía, o que nos dá pé para lembrarmos máis unha vez que non é o mesmo profesar esa relixión ou tela como pano de fondo cultural que ser sionista. Por fortuna, estes días estamos a escoitar miles de xudeus que traen á tona esta crucial diferenza.

A imaxe que pendurei para ilustrar estes versos é do dramático momento en que o exército israelí asasinou catro meniños que estaban a xogar ao fútbol. Un xornalista británico que viu como os mataron sinalou que era imposíbel non saber que se trataba de catro nenos e que o exército hebreo continuou a lles disparar até acabar cos que sobreviviran á primeira explosión. Tiñan entre nove e once anos. 

Chamábanse Ahed, Zakaria, Mohamed e Ismaíl.]