De Bueu a Compostela: o activismo, a poesía, as emocións

Mañá preséntase na capital galega o meu último libro, Atravesar o fantasma, que tivo xa o seu primeiro acto público ("presentación internacional", como ben brincaban alí) hai uns días en Bueu, grazas ao convite do Clube Golfiños, ao entusiasmo contaxioso de Manu Dopazo, á colaboración da libraría Miranda e á hospitalidade do Museo Massó, ao cal me comprometo a voltar máis adiante con vagar.

Foi un día moi especial, tanto pola xente que coñecín como pola xente con que me reencontrei. Entre este último grupo estaba a miña admiradísima profesora Carme Carral, cuxas clases de Historia eran un dos momentos esperados do día cando eu andaba polos 15 anos. Con que entusiasmo nos explicaba os zigurats! Como entendín os esquemas feudais cos exemplos das baldosas! Con que forza chegaba Galiza como pobo con pasado! Lembro, por exemplo, que a primeira vez na miña vida que escoitei falar do monarca galego Afonso VII, que lle dá nome ao centro de Caldas de Reis en que agora ministro aulas, foi a través das súas explicacións.

Houbo momentos posteriores a este acto de Bueu para unha rica conversa e, tamén, para a habitual dedicatoria de libros. Alí, unha muller pediume que lle asinase o poemario, mais non nas páxinas cos créditos do comezo, senón so o poema da páxina 52, e soltoume unha frase que aínda remoe en min. Na miña intervención eu marcara unha división entre os meus libros de ensaio como obras de activismo (mesmo naqueles de investigación, polos temas escollidos) e este poemario que agora presentaba. Ela, no entanto, soltoume con enerxía: "Isto, Carlos, isto é verdadeiro activismo!"