O SERGAS pospúxolle unha operación case dous anos a un paciente porque este solicitou a documentación en galego; en concreto, o que pedía ter no noso idioma común é o "consentimento informado" que todas e todos temos que asinar para dar fe de que coñecemos e admitimos a intervención que nos indican. Este feito, que o SERGAS non nega, supón a conculcación dos dereitos lingüísticos máis básicos e un novo xaque ao recoñecemento do galego como lingua oficial.
O paciente, con toda a dignidade, decidiu levar por iso o SERGAS aos tribunais. Como a min me acontecera unha situación semellante hai uns anos, pediume que fose de testemuña para contar o meu caso, porén o xuíz finalmente decidiu non admitir esa proba oral, que axudaría a corroborar unha discriminación repetida.
Desde A Mesa, con representantes tamén da CIG-Saúde e do BNG, acompañouse a xornada cunha concentración simbólica de apoio ás portas do xulgado de Compostela. Cando chegamos, vimos que había varios medios e alegrámonos polo eco que ía ter a nova, mais... o certo é que os medios, que aproveitaron porén para recoller declaracións, estaban para cubrir a parte sensacionalista do día, sobre o crime da pequena Asunta Basterra. De feito, canto desta nova vistes nalgún medio? Imaxinade que relevo tería, polo contrario, se lle pospuxesen unha operación a alguén -que digo dous anos? unha semana!- por pedir a documentación en castelán...
O momento máis esperpéntico da xornada produciuse cando o avogado dos seguros Zürich, contratados pola Xunta, se negou a falar en galego. O paciente e denunciante púxoo en evidencia e reclamou que, xa que o representante contratado pola Xunta non quería usar o galego, que se lle puxese un intérprete. O xuízo pospúxose por iso algo máis de media hora.
Cantas cousas temos para aprender deste día: as discriminacións que continúan con forza por parte de quen debería ser o primeiro defensor da nosa cultura (o Goberno galego); a marxinalidade mediática dos nosos problemas culturais centrais, os decisivos para o futuro dun idioma vivo; porén, sobre todo, a pervivencia dunha mobilización e dignidade que se nega a permitir que sexamos cidadáns e cidadás de segunda. Non, non o permitiremos.
Nenhum comentário:
Postar um comentário