Recordo ben que a primeira vez que na adolescencia me falaron do disco de La Mandrágora foron os meus curmáns Xoán Xosé e Montse. O que xa dubido máis é se foron eles quen me pasaron a primeira copia completa ou se foi o Roi, xa na universidade. Grazas aos tres, en calquera caso, por me descubriren a Javier Krahe, que morreu esta fin de semana, mais que permanece como unha parte importante da banda sonora de moitas vidas.
La muerte no me llena de tristeza.
Las flores que saldrán por mi cabeza,
algo darán de aroma...
Nenhum comentário:
Postar um comentário