A lingua, o Xapón, o mar

Onte fervían as redes sociais co vídeo onde se pode ver a sinatura dun protocolo de colaboración entre o Goberno galego e o Goberno xaponés. Na presentación en Santiago de Compostela de dito acordo, o embaixador do Xapón, Kazuhiko Koshikawa, falou en galego, mentres o presidente da Xunta de Galiza, Alberto Núñez Feijóo, falou en castelán. Non se trata, obviamente, dun acto de cortesía, pois esta mandaría facer cando menos unha parte da alocución en xaponés e o resto no idioma do país no cal estás, no idioma propio do país a que representas.

Temos, con certeza, un presidente do Goberno galego que é un acomplexado, que non cre na "nacionalidade histórica" que ten a obriga de representar (dígoo mesmo en termos de Tribunal Constitucional, para que non se arrepíen no PP); un presidente que non serve para o cargo que ocupa.

Xa sei que non é algo que vexamos só na cuestión idiomática: que o notamos tamén nos petos, na demografía, no medio ambiente... Mais é boa verdade que a lingua é sempre un termómetro da situación social.

Vese iso tamén cando o Goberno español non ten mellor ocorrencia que facer unha campaña de promoción da Formación Profesional marítima e pesqueira sen editar información en lingua galega. Negan pola vía dos feitos a oficialidade do noso idioma, ao desobedeceren unha e outra vez os mandatos legais de recoñecelo e usalo, a pesar das incesantes propostas e protestas para que asuman a nosa existencia e os nosos dereitos. Mesmo o apartan nun ámbito tan sensíbel, e que debería ser central para a nosa economía, como é o pesqueiro. Mais como nos vai sorprender a desatención ao noso idioma cando a desatención é xeral aos nosos sectores produtivos básicos!

 

Na primeira foto podedes ver, ademais, que utilizan o topónimo *Villagarcía, un castelanismo desterrado oficialmente hai máis de trinta anos... Será que o manteñen "por tradición", a mesma razón pola que a empresa pública ADIF dixo que mantén "El Ferrol"? Cales son as leis que "por tradición" poden desobedecer os gobernos para negar dereitos cidadáns?

E, sobre todo, a pregunta fundamental: Até cando imos consentir tanto desprezo?