Quince flashes do meu 2015

O ano dos coidados familiares e de máis noites no hospital.

O ano da campaña electoral que vivín con maior intensidade, aínda que a comezase máis tarde. Estiven grazas a iso con xente encantadora, como a da foto.

O ano en que participei en máis debates e entrevistas co tempo hipertaxado. ("Señor Callón, ¿cuál es su modelo de Estado? Tiene 18 segundos".)

O ano en que fun a un parque de atraccións e subín de novo a unha montaña rusa (non a máis grande, claro, mais compenseino indo a varias... digamos intermedias).

O ano en que case non chego á mani en defensa do idioma, mais dei chegado.

O ano en que adelgacei seis quilos (dous supoño que de inconstante ximnasio; catro sei que de campaña).

O ano en que menos fun á miña secreta praia favorita.

O ano en que biquei a Jorquera.

O ano en que conseguín Portugués como optativa no instituto e me sentín Hércules pasando os doce traballos.

O ano en que volvín muxir unha vaca, aínda que fose a entrañábel boneca que é a Mazarica.

O ano en que me emocionei corrixindo un exame.

O ano en que escribín horas e horas seguidas o meu proxecto máis ambicioso, que a ver se termino para o 2017.

O ano en que me fixen fan de Tyrion Lannister.

O ano en que axudei a que saísen bandeiras galegas na noite electoral en Cataluña.

O ano en que me mergullei e me decidín a mergullarme máis.

Ano vello con ben vaias,
ano novo con ben veñas,
así di o Apalpador
para ti e para quen ti queiras!


Por un 2016 de boas decisións e algo de sorte!

Ligazóns ao desvío para un 29 de decembro

• "Cinco palavras que fazem falta à língua portuguesa", Marco Neves.- Gönnen, tafalle, talaka, merak e sitooterie son marabillosas. Empréstimos necesarios!
• "Sons Miúdos, o maior espectáculo infantil en galego, en Vigo", Sermos Galiza.
• Presentación hoxe en Santiago d'As aventuras de Alicia no País das Marabillas, traducido por Xavier Queipo e ilustrado por Fausto Isorna.
• Xa está aberta a enquisa para os premios Fervenzas Literarias 2015.
• Pablo Iglesias: "Podemos es el único partido que puede garantizar la unidad de España"
• "Fascismo lingüístico", Ignacio Blanco. 
• Nos seis anos da recesión, Galiza destruíu 17% do emprego e o PIB caeu 8%, indican o Faro de Vigo e La Opinión de A Coruña.

A obra poética e o programa cultural de Valentín Paz-Andrade

Pouco antes de que comezase a voráxine da campaña electoral chegou ás librarías que distribúen novidades no noso idioma o título Cicatrices de ferro nas palabras, un ensaio que escribín a catro mans con Paulo Filgueiras Fachal. Xa nos comezos de 2016 faremos algúns actos públicos de presentación.

Hai un punto no cal a peripecia vital e política de Paz-Andrade dá para pensar sobre o presente electoral. El sempre estivo a dubidar entre acreditar ou non na autoorganización política e, de feito, a única vez que desempeñou un cargo institucional foi en 1977, cando foi senador por unha "confluencia" da época, a chamada Candidatura Democrática Galega, promovida por un PSOE visto socialmente como rupturista. Iso si, non se adscribiu no grupo do PSOE e mantivo posturas singulares nalgúns debates sobre o país, como o relacionado coa pesca, polo que xa non o tiveron en conta nas seguintes eleccións, as de 1979. Tentou daquela recuperar o PG, mais o piñeirismo impediuno activamente. Como é sabido, a aposta de Ramón Piñeiro foi a de "galeguizar" os partidos estatais, unha estratexia que hoxe ten un novo revival.

Xa antes da guerra, Paz-Andrade ziguezaguea entre o apoio ao nacionalismo organizado (o Partido Galeguista, cuxo nome parece que foi proposta del) e a inclusión nas listas electorais no partido centrista estatal de Portela Valladares, que xustificou dicindo que así sería posíbel que houbese outro nacionalista máis no Congreso.

Moitas cousas que nos poden parecer recentes talvez non o sexan tanto. Sexa dunha perspectiva de Marx, Nietzsche ou Lacan, o certo é que na historia hai moito de repetición e, a pesar da calor dos momentos, hai que saber ter a frialdade para ollar un pouco desde arriba. Eu, que queredes, penso que o que ten máis razón dos diferentes paz-andrades é o último, o que, despois de tantas experiencias históricas e tantos desencantos, sabe que a autoorganización é o camiño.

"Non me chega con ser respectado, quero ser dono de min mesmo"

Hai moitos artigos por acó e por aló sobre o resultado das eleccións, mais do mellor que lin foi este demorado estado no Facebook de Carlos Lixó :)

Pasada a resaca electoral e vendo tanto opinador que non me dá a cabeza para ir respondendo un por un, vou tentar facer un resumo aí xeral de como vexo as cousas. Supoño que tamén volo debo ás persoas que vos dei tanto a chapa coa campaña, non vou ser covarde. Perdemos. Dito isto (xD), paso por paso:

Ás persoas que votastes Nós. Grazas e ánimo. Grazas por confiardes no nacionalismo galego nunhas eleccións híper mediatizadas e televisivas, reducidas a unha batalla entre os catro grandes líderes españois e centradas en substutuír ou perpetuar a Rajoy. Iso é ser valentes. Ánimo porque aínda sen estar no Congreso non imos defraudar e imos continuar, vémonos nas batallas nas que haxa que estar.

Ás persoas nacionalistas que nesta ocasión non confiaron en Nós. Querémosvos e imos dar a talla, eu vou continuar a traballar no meu tempo libre para reconstruír un proxecto nacional galego atractivo. Son tempos duros para os nacionalismos de liberación, a debacle foi en todas as nacións do Estado e nós que eramos máis débiles resistimos peor; o discurso de "un país unido en su diversidad" arrasa. Eu podo comprendelo en parte: despois de séculos de negación salvaxe, ver un posíbel líder de España aparentemente respectuoso coa diversidade pode parecer un atractivo cravo ardendo ao que agarrarse. Por iso Podemos tivo os seus mellores resultados en Cataluña, Euskadi e Galiza. Para min non serve, non me sinto incluído nese proxecto de construción nacional español. Non me chega con ser respectado, quero ser dono de min mesmo. As demócratas cremos na soberanía nacional, as nacionalistas defendemos que Galiza é unha nación. Quero que as galegas e os galegos sexamos quen de afrontar e resolver os nosos problemas sen nos termos que sumar ao carro de proxectos alleos. No hay más preguntas, señoría.

Ás persoas que, votásennos ou non, están desgustadas co noso resultado. Relax, take it easy. Vexo moito catastrofismo, e hai que calibrar. A política é caprichosa, ás veces gáñase e outras pérdese, e non é a primeira vez que perdemos. As que cremos en Galiza como un proxecto político de dignidade para as persoas existimos. Haberá que darlle voltas á cabeciña para subir de novo, e farémolo. Soberanía e esquerda. Non hai fallo.

Á militancia que está enfadada e que busca desesperada unha explicación, que quere ter a quen culpar porque non entende que o seu traballo en tantas loitas xustas, en manifestacións e nas rúas, non sexa valorado polo electorado. Non hai culpábeis, hoxe traballamos moito e saíu mal, mañá farémolo aínda mellor e sairá ben. É duro, pero non loitamos só para ter votos, loitamos porque cremos. Unha das mellores satisfaccións de votar Nós para min foi ver como o día 21 a súper candidata Olalla Rodil reclamaba prezos dignos para o leite. Non hai tempo para a demora.

Ás que teñen que sufrir hienas exixindo, (repito, exixindo) autocrítica: resistencia, amigas. Imos sufrir un asalto emocional e ideolóxico polo simple feito de non abandonar Galiza como proxecto político. Eu digo, autocrítica si, sempre que sexa por e para un mesmo; autohumillación e fustigamento no lombo para disfrute alleo non. De ningunha das maneiras.

Ás que están pensando nas autonómicas: xa haberá tempo. Calma. Primeiro toca pensar como podemos mellorar o mundo mañá, pasado mañá, o día despois. Se só nos importan as eleccións si que estaremos condenadas a perder. Vémonos nas rúas.

Ás que ven a política coma un partido de fútbol e se apresuran a desmarcarse do equipo perdedor. Que teñades bo camiño. Ás que falan con condescencia, "vedes como tiñamos razón? vedes, vedes?", "a xente que vota PP hai que mallar neles, son burros", "prff votar partidos pequenos non é práctico! o voto útil señoresss". Son un desastre os vosos argumentos, en serio. Stop tratar á xente de parva. Stop crer que hai unha verdade absoluta. Isto de "todo o mundo ten unha opinión sectaria / condicionada polos medios / froito do descoñecemento, menos eu que son orixinal e 100% libre" é moi do século pasado, hai que ir superándoo xD

A todo canto NOSólogo e Blocólogo que aparece da nada con análises extravagantes a ordenarnos o que temos que facer sen que ninguén llo pregunte: non nos importa. Berra o que queiras, que o facemos todo mal, que ti xa sabías todo, que somos maos, cerriles, tontos, crueis, torpes. Que temos o que nos merecemos. Nada pasa. A maioría de nós temos a tranquilidade de facermos o que debiamos, de estarmos no proxecto onde nos gustaría estar. A vosa actitude manifesta unha vez máis que mesmo nos momentos máis baixos o soberanismo galego proe e molesta. Guai. Uns maos resultados electorais non invalidan unha ideoloxía nin un proxecto de futuro. Non vos imos facer caso, non imos disolvernos e desaparecer. Síntoo por vós.

Á (minoría de) xente da Marea que aproveita o momento da derrota para rirse de nós. Non comparto o voso proxecto, douvos os parabéns polo voso éxito e desexo que polo menos sirva para algo. Celebro saber que se a situación fose a inversa eu non me comportaría coma vós. A política flúe e todo muda.

Á xente que aínda se reconcome con non haber unha candidatura unitaria galega. Moitas persoas non queríamos iso se supuña renunciar a un proxecto autónomo galego, algo que era imposíbel levando Podemos a voz cantante. En calquera caso, para quen anda buscando onde botar culpas, é importante lembrar que quixéramos ou non esa candidatura (xa digo que eu non), non se nos permitiu sequera decidilo. As Mareas entenderon que o que o BNG representaba restaba máis do que sumaba en relación aos seus obxectivos e impediron desde o primeiro momento que iso se puidese concretar. Calquera que seguise o proceso cun mínimo de atención sabe que iso foi así.

Á xente que pasa o día xogando ás suposicións, como ironizaban o Álvaro e o Arboiro (partinme o cu xD), xogando a ver que pasaría se nestas eleccións a miña avoa tivese rodas ou se a lei electoral a definise a punta do meu dedo gordo: non pasou, nin ía pasar, nin podía pasar. Fin. Está clara a intencionalidade de quen di que cos votos de Nós a Marea tería máis escanos. Vaia cousa! E se con estes resultados se presentasen xuntos PP, PSOE, C's e Marea tamén sacaban todos os escanos. E se eu fose un aburrido tamén podería facer os cálculos contrarios: se uns cantos de miles de votos da Marea fosen para Nós, teríamos representación e a Marea mantería a que ten agora. Pero non me parecen razoamentos interesantes en absoluto. Cero. O relevante disto para min é con que facilidade hai quen fabula cos votos dos demais como se fosen deles, ignorando que para quen ten máis importancia o seu voto é para o propio votante. Poucas cousas imaxino máis desagradábeis que votar unha opción na que non acredita. Co meu voto non podedes especular, non podedes sumarllo a ninguén excepto a quen eu votei, asumídeo. Antes de votar a quen vós credes que debería votar igual eu tragaba a papeleta.

Ás persoas nacionalistas que traballan na Marea. Tal como eu o vexo, o éxito foi de Podemos. Así o vivín mesmo no colexio electoral, "quién son ésos de la Marea?", "yo quiero votar a Podemos", "cual es la papeleta de Pablo Iglesias?", etc. Pensar que os resultados son un éxito do nacionalismo porque unha minoría de nacionalistas participades niso é facer trampas ao solitario. Que a algunha persoa lle servise o traxe de candidatura popular galega para non sentirse mal consigo mesma iso é outra cousa.

Sobre Podemos. É obvio que é un proxecto de éxito, polo momento. É curioso que, malia definirse como asembleario, funcione en realidade como un experimento politolóxico dirixido por unha mini pandilla de persoas vinculadas a un departamento concreto dunha determinada universidade. Non o digo despectivamente nin moito menos, ollo. De feito supoño que parte do seu éxito vén precisamente de aí: un líder claro, un plan claro, unha estratexia clara, un control ríxido e ben meditado de cada paso a dar. Sen dúbida máis efectivo a curto prazo que os procesos construídos con dificultade desde a base, con moito traballiño e contradicións. A maiores disto, que Podemos tivo parte en certo espertar político de moitas persoas até o momento inactivas, verdade, un punto por iso. Que axudou a debilitar os máis firmes opositores do capitalismo nos últimos tempos, é dicir, os nacionalismos de clase e o comunismo no resto do estado, a base de renuncias (apoio á OTAN, militarismo, ensino concertado, connivencia coas imposicións da UE, etc.) eu tamén o vexo claro.

Por último dúas cousiñas, e xa corto o rollo:

Ás persoas que aínda consideran que votar un sobre cun chourizo ten graza, ides uns aniños por detrás dos tempos e iso xa non lle fai graza a ninguén xD

Ás persoas que cren que Star Wars é súa, vin onte a peli sen ter idea de nada e, aínda que demasiado previsíbel nalgunhas cousas, desfruteina. Sen coñecer cada detalle dese universo imaxinario. Ao mellor dáme a avenada e póñome ao día coas anteriores, ao mellor non. Deal with it

Bon, xa quedei a gusto. Parece que máis que para ninguén precisaba escribir para min.

En resumo, familia: CERO DRAMAS, SEMPRE SMILE

NÓS. Cando un país se ergue para soñar

Sigamos a estrela!

#paravídeosNÓS