Cando alguén morre, é de bo gusto non falar mal e salientar as súas virtudes. Dáme por iso algo de medo que, cando exclamamos que "o Plácido era un home bo", que "o Plácido era un home afectuoso" ou que "o Plácido era un home xeneroso", alguén poida pensar que se trata dun simple lugar común. E non o é.
Plácido Betanzos, que se nos foi esta fin de semana, era un home bo, afectuoso e xeneroso de forma excepcional. Encarnaba eses atributos.
O camaradiña Plácido foi, e sempre será nas nosas cabezas e nos nosos corazóns, un home dos que deixan pegada fonda: cheo de enerxía e vitalidade, solidario coas persoas desfavorecidas e radicalmente firme perante as inxustizas. Ademais, algo que sabemos moi ben quen o tratamos é que el se facía presente e acompañaba cando o mundo se puña feo, feo de verdade.
Non tiven a sorte de ser o seu alumno no instituto, como si o foron miña irmá ou algúns amigos, que me teñen contado anécdotas deliciosas sobre o seu xeito de afrontar as aulas. No entanto, podo dicir con todo o orgullo que me sinto o seu discípulo na política e que nunca lle poderei agradecer tantos bos consellos que me deu para a vida.
Meu Plácido, canto sinto non podermos continuar a camiñar xuntos! Desexo que, de acordo coa túa fe, te reciban alá como o mereces.
Nenhum comentário:
Postar um comentário