Cando onte saía do tanatorio en Ribeira e ía coller camiño cara á igrexa de Palmeira, achegóuseme un rapaz que non coñecía de nada para me preguntar se podía levalo até o funeral do Plácido.
Alá, centos de adolescentes ateigaban o adro.
Mozas e mozos portaron nos seus ombros a caixa.
Foi unha despedida emotiva do querido profesor e un apoio para a súa familia ante unha dor inconsolábel.
Mais, ao mesmo tempo, foi tamén unha certa celebración da vida.
Xa non podemos camiñar con el, mais o Plácido sempre estará presente. Nas nosas bagullas tamén sabemos que un home así vai facer parte das nosas vidas para sempre.
Para sempre.
Por se non o coñecedes, este é o rap que lle escribiu XeVA, ex alumno, con motivo da súa xubilación:
Nenhum comentário:
Postar um comentário