Sinto a memoria débil e supoño que é por esa sucesión de golpes da vida. Agardo que con calma vaia apousentando e que vivencias hoxe apagadas vaian emerxendo de novo e ocupando os seus lugares. Así será.
Esta inquedanza sobre a amnesia lévame tamén a pendurar aquí a reconstrución do discurso que pronunciei o día do funeral por miña nai, 9 de xullo. Como fago case sempre, non levei un texto escrito, senón unhas notas. Isto que aquí transcribo é, pois, o resultado de pór por escrito notas e memoria, cando voltei esa noite á casa familiar. Nunca houbo fonemas que saísen da miña boca con maior emoción.
A semana pasada, miña nai díxome: "Vaite deitar, Carliños, meu meniño". Para o mes que vén vou facer 40, mais ela xa non estará para o festexarmos.
Son o máis pequeno de catro irmáns (Quico, Xan, María do Mar). Sen importar a idade, para ela éramos os meniños e a meniña.
"A nai polos fillos tira", dicía Rosalía. Mais a nosa tivo que facer tamén de pai, despois da morte tan temperán do seu mociño, o seu home, noso pai. Por iso hoxe en parte nos despedimos dos dous, da nai e do pai.
"A nai polos fillos tira". Ela viviu o sentido dese verso demasiado cedo, pois ficou orfa de pai sendo unha nena, como saben seus irmáns aquí presentes (Manolo e Pepita).
Desde a nosa familia queremos agradecer a todas as persoas que estiveron nestes días connosco, nestes momentos tan difíciles.
E queremos agradecer moi especialmente ás persoas que axudaron a nosa nai, con sensibilidade e delicadeza, durante os anos de doenza.
Di o poeta:
A nai non morre nunca,As nais non morren nunca. Non é só que ela, pola súa fe, se vaia reencontrar con todos os que van alá. É que o seu corazón, amoroso e loitador, continuará sempre en nós. Sempre. Sempre. Sempre.
a nai ficará sempre
xunto do seu fillo
e el, aínda vello,
será pequeniño,
feito un gran de millo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário