22 de set. de 2018

Alexander Search

Unha das mellores decisións que tomei desde que estou aquí en Lisboa foi ir ao concerto de Alexander Search. Que incríbel marabilla de músicos, de posta en escena, de voz e de guía de Salvador Sobral.

Todo o que musican baixo este nome (e tan ben!) son textos en inglés de Fernando Pessoa, coma estes versos, que a platea entoou con suavidade:

And in a strange way undefined
Lose in the one and living Whole
The limit that I call my mind,
The bounded thing I call my soul.







(Entre parénteses e con letra pequena, só faría unha proposta de mellora, para o Centro Cultural de Belém. Do que menos gustei foi deses homes e mulleres que ían con pequenas lámpadas para focaren con elas a quen tirase fotos ou fixese pequenas gravacións durante o concerto. A min polo menos resultáronme máis incómodas que as persoas que collían o seu telemóbel. Púñanse a correr pola sala, a faceren luces intermitentes mesmo a ambos os lados dunha fila. Na miña coincidiu que no medio había unha señora que non se decataba de que lle facían luces a ela, e custou traballo que dese por iso...)

20 de set. de 2018

O sentido da saudade

Esta actuación foi na Habana en 1997, no Festival Mundial da Xuventude e @s Estudantes, ao final dunha marcha multitudinaria. Eu non me lembro de se fora que o acto comezara antes de tempo ou se simplemente non colliamos todos alí. O caso é que a delegación galega, como tantas outras, non gozamos desa actuación ao vivo, senón pola repetición despois na televisión.

Véxoa, escóitoa, e penso sobre o sentido da saudade.