Flashes de 2019?

Póñome a teclear, indeciso sobre se quero escribir en realidade sobre iso que titulo. O outro día, cando me puxen a tirar poeira do blogue, vin que pendurara algo así hai catro anos. Mentres me lía, decateime de que cando o puña en 2015 estaba bastante máis triste do que podía parecer, e iso que só intuía que me debía preparar para outros momentos máis feos.

Bon... Vou tentalo:

Este foi o primeiro ano da miña vida que pasei case todo fóra de Galiza. O anterior, por exemplo, só fora a metade :)

Foi o ano en que publiquei o meu segundo poemario, o meu horocrux Inscricións, e escribín de novo bastante poesía.

Foi un ano en que tecín e consolidei moitas amizades, e iso é unha cousa sumamente feliz.

Foi un ano de moitas aprendizaxes, e non o digo como algo baleiro. Non é calquera cousa aprender cousas que antes non sabías, aínda que non todo o que se aprenda sexa medíbel.

Foi un dos anos da miña vida en que fun a máis concertos, e nalgúns choutei bastante.

Foi un ano en que sorrín moitísimo e en que chorei moi, moi profundamente.

Foi un ano en que me sentín belenense.

Foi un ano de elaborar moitos proxectos e non cumprilos, mais o importante era ir construíndo.

Foi o ano en que fiquei entusiasmado coas festas de xuño de Lisboa, que espero desfrutar máis e mellor en 2020.

Houbo moitas cousas boas, moitos lugares fermosos, moitas persoas brillantes... Mais agora, encanto escribo, teño moitísima máis vontade de lle dar as boas vindas ao 2020 que de rememorar 2019.

Ano vello, con ben vaias!
Ano novo, con ben veñas!

Por encher

As redes sociais foron desasistindo a escrita en bitáculas coma esta.

As morriñas natalicias, ou as fantasmas dos natais pasados, fanme no entanto voltar a ollada para aquí e decídome a encher unhas liñas, nada máis sexa por matar saudades.

Síntome en tantas cousas tan diferente da persoa que decidiu abrir este blogue que mesmo me parece que non pasaron doce anos, senón toda unha vida. E doce anos, aínda que son bastantes, non son unha vida.

Penso, para min, sobre aquilo que continúo a ser e aquilo que xa non son. Non é unha conta fácil nin en silencio, así que non a vou pór por escrito :)

Que podo teclear que si sexa contábel? Pois que teño xa case terminado un poemario que penso publicar para 2020. O libro foi todo el escrito en 2019, todo el elaborado no meu telemóbel e só peneirado no portátil. Nun momento, ía incluír un texto que escribín en 2018 e ao final decidín deixalo fóra.

Estou ás voltas co título. Os versos decidiron que facían parte dunha obra cando o frontispicio era Só se pode ser inxenuo. Porén, agora hai outros dous posíbeis nomes que tamén piden paso: O camiño do peito á boca e Quen me queira ver sorrindo, que me procure no Instagram.

Talvez podería facer unha votación. Xa veremos.

Teño que pensar tamén que facer con todos os poemas cos que estou razoabelmente satisfeito porén non conseguen sitio nos libriños que vou publicando. Tamén niso, xa veremos.

Ánimo e bo camiño!