Leite Edicións publicou no seu Instagram vídeos de persoas que achegan os seus versos para acender algunhas cociñas de ferro no medio do confinamento. Non sei se era mellor outra metáfora, mais saíume esa da cociña de ferro, que para min evoca calor, protección, contos, comida e xogos.
Tamén en Leite Edicións é (ou era?) onde se vai (ou ía?) publicar o meu seguinte poemario, que tiña (e ten!) por título Só se pode ser inxenuo. Vivimos nun tempo de poucas certezas e, aínda que talvez sexa máis verdade hoxe que hai dous meses iso de que a inxenuidade é o camiño máis transitábel, non sei como terminará a cousa. Só se pode ser inxenuo.
Quero xa publicar ese libro? Pois non o sei. Por un lado, si, porque temo arrependerme un algo de deixar cousas atrás, como penso ás veces que aconteceu con outros poemarios que se perderon no limbo do inédito e das caixas de mudanzas. Mais, polo outro lado, non sei canto pode haber de continuidade deses versos en tempos de pandemia. É o aí escrito un tempo fósil? Se a resposta for afirmativa, vai a seguinte cuestión: Cando se sabe o momento de desenterrar un tempo fósil?
Pensarei. Falarei con Leite Edicións para ver tamén que é o que se pode facer (antes redixía a pergunta co verbo querer, como se fose só querer) e irei contando.
En fin. Ao que iamos. Leite Edicións convocou nestas semanas unha iniciativa chamada Corona Ipsum, á cal nos xuntamos as voces de Pablo Rodríguez, Miguel Cavadas, Mario Regueira, Laura Ramos, María Villamarín, Samuel L. París, Carmela Franco, Serxio Abalo, Diego Bará, Irene Pin, Sara Caride... por citar só os últimos nomes dun gorentoso etcétera que vos aconsello que olledes completo no seu Instagram.
Deixo por aquí o vídeo con que participei, no 23 de marzo. E nesta outra ligazón podedes ver un pequeno making of :)
30 de abr. de 2020
29 de abr. de 2020
"Poesia contra a avaricia"
Toda a forza e todo o apoio para toda a arquitectura da cultura galega, viva e plural, que necesitamos como o ar.
Assinar:
Postagens (Atom)